عَنِ الزُّهْرِیِ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمِ بْنِ عُبَیْدِ اللَّهِ، قَالَ: سُئِلَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام: أَیُّ الْأَعْمَالِ أَفْضَلُ عِنْدَ اللَّهِ؟ قَالَ: مَا مِنْ عَمَلٍ بَعْدَ مَعْرِفَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَعْرِفَةِ رَسُولِهِ صلّی اللّه علیه و آله أَفْضَلَ مِنْ بُغْضِ الدُّنْیَا؛ فَإِنَّ لِذَلِکَ لَشُعَباً کَثِیرَةً وَ لِلْمَعَاصِی شُعَبٌ فَأَوَّلُ مَا عُصِیَ اللَّهُ بِهِ الْکِبْرُ مَعْصِیَةُ إِبْلِیسَ حِینَ أَبى وَ اسْتَکْبَرَ وَ کانَ مِنَ الْکافِرِینَ، ثُمَّ الْحِرْصُ وَ هِیَ مَعْصِیَةُ آدَمَ وَ حَوَّاءَ علیهماالسلام حِینَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُمَا: «وَکُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَیْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَکُونَا مِنَ الظَّالِمِینَ» سورة بقره (2) آیه 35. فَأَخَذَا مَا لَا حَاجَةَ بِهِمَا إِلَیْهِ فَدَخَلَ ذَلِکَ عَلَى ذُرِّیَّتِهِمَا إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ ذَلِکَ أَنَّ أَکْثَرَ مَا یَطْلُبُ ابْنُ آدَمَ مَا لَا حَاجَةَ بِهِ إِلَیْهِ، ثُمَّ الْحَسَدُ وَ هِیَ مَعْصِیَةُ ابْنِ آدَمَ حَیْثُ حَسَدَ أَخَاهُ فَقَتَلَهُ فَتَشَعَّبَ مِنْ ذَلِکَ حُبُّ النِّسَاءِ وَ حُبُّ الدُّنْیَا وَ حُبُّ الرِّئَاسَةِ وَ حُبُّ الرَّاحَةِ وَ حُبُّ الْکَلَامِ وَ حُبُّ الْعُلُوِّ وَ الثَّرْوَةِ فَصِرْنَ سَبْعَ خِصَالٍ فَاجْتَمَعْنَ کُلُّهُنَّ فِی حُبِّ الدُّنْیَا، فَقَالَ الْأَنْبِیَاءُ وَ الْعُلَمَاءُ بَعْدَ مَعْرِفَةِ ذَلِکَ حُبُّ الدُّنْیَا رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَةٍ وَ الدُّنْیَا دُنْیَاءَانِ دُنْیَا بَلَاغُ وَ دُنْیَا مَلْعُونَةٌ. الکافی، ج2، ص130، ح11.
از زُهری، محمد بن مسلم بن عبیداللّه نقل شده است که گفت: از امام زین‌العابدین علیه‌السلام سؤال شد: کدام کار در نزد خدا از سایر اعمال، برتر است؟ فرمود: بعد از شناخت خداوند عزوجل و پیامبرش صلّی اللّه علیه و آله و سلّم، هیچ عملی برتر از دشمنی با دنیا نیست؛ زیرا برای دوستیِ دنیا، شاخه‌های زیادی است؛ و گناهان نیز رشته‌هایی دارند؛ پس اوّلین چیزی که به‌وسیلة آن معصیت خدا انجام شد، خودبرتر بینی، همان گناه ابلیس بود، که از سجدة بر آدم علیه‌السلام سرباز زد و استکبار ورزید، و جزء کافران گردید، و بعد از آن طمع، همان ترک اولای حضرت آدم و حواء علیهماالسلام بود، هنگامی که خداوند عزوجل به‌آن دو فرمود: «و از (نعمت‌های) آن (بهشت) گوارا هر چه میخواهید بخورید (امّا) نزدیک این درخت نشوید که از ستمگران خواهید شد!» پس آنچه را که نیازی بدان نداشتند، برداشتند، و این ویژگی به‌ارث به‌نسل آن دو تا روز قیامت رسید؛ زیرا بیشترین چیزی که فرزند آدم به‌دنبال آن است، چیزی است که نیازی به‌آن ندارد، سپس حسد، همان گناه فرزند آدم (قابیل) بود که نسبت به‌برادرش (هابیل) حسادت ورزید و او را به‌قتل رسانید، پس، از دوستی دنیا، فروعی، مانند دوستی زنان، و علاقة به‌دنیا، و میلِ به‌ریاست، و راحت طلبی، و میلِ به‌حرف زدن، و برتری و ثروت طلبی، به‌دست می‌آید که هفت ویژگی هستند، و کلاً در دوستی دنیا جمع می‌شوند، لذا پیامبران و دانشمندان بعد از شناختِ این مطلب، چنین گفتند: دوستی دنیا، اساسِ همة گناهان است، و دنیا بر دو قسم است: دنیای دنیای کفایت و دنیایی که به‌وسیلة آن انسان به‌آخرت می‌رسد و مزرعة آخرت است، و دنیایی که خود هدف است و برای به‌دست آوردن آن، به‌هر کاری دست می‌زند که این دنیای نفرین شده است.
- ۰۳/۰۸/۲۴