عَنْ یَمَانٍ التَّمَّارِ قَالَ: کُنَّا عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام جُلُوساً فَقَالَ لَنَا: إِنَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ غَیْبَةً الْمُتَمَسِّکُ فِیهَا بِدِینِهِ کَالْخَارِطِ لِلْقَتَادِ، ثُمَّ قَالَ: هَکَذَا بِیَدِهِ [أی أشار بیده، و الخارط من یضرب بیده على اعلى الغصن ثمّ یمدها إلى الاسفل لیسقط ورقة و القتاد شجر له شوک.] فَأَیُّکُمْ یُمْسِکُ شَوْکَ الْقَتَادِ بِیَدِهِ؟ ثُمَّ أَطْرَقَ مَلِیّاً، ثُمَّ قَالَ: إِنَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ غَیْبَةً فَلْیَتَّقِ اللَّهَ عَبْدٌ وَ لْیَتَمَسَّکْ بِدِینِهِ. الکافی، ط الاسلامیة، الشیخ الکلینی، ج1، ص335، بَابٌ فِی الْغَیْبَةِ، ح1.
یمان تمّار می‌گوید: نزد امام صادق علیه‌السلام نشسته بودیم، برایمان فرمود: همانا برای صاحبِ امرِ امامت، غیبتی است طولانی، هرکس در آن مدت به‌دینش چنگ بزند (و آن را محکم بگیرد)، مانند کسی است که درخت خار قَتَاد را به‌دست بتراشد (خارِ قَتاد درختی است که خار زیادی دارد و خارهایش مانند سوزن است و تراشیدنش به‌این طریق است که یک‌دست را بالای شاخه محکم بگیرد، و با دست دیگر تا پایین بکشد و این جمله در عرب مَثَل است برای انجام کارهای دشوار و سخت)، سپس فرمود: این‌چنین- و با اشارة دست مُجسَّم فرمود-، پس کدام‌یک از شما می‌تواند خار آن درخت را به‌دستش نگهدارد؟ سپس لختی سر به‌زیر انداخت، و بعد فرمود: همانا برای صاحبِ امرِ امامت غیبتی است طولانی، هر بنده‌ای باید از خدا پروا کند، و دین خود را محکم بگیرد.
- ۰۱/۱۲/۱۷