عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ علیهم‌السلام عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ علیه‌السلام قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله وسلم: لَمَّا أُسْرِیَ بِی إِلَى السَّمَاءِ أَوْحَى إِلَیَّ رَبِّی جَلَّ جَلَالُهُ فَقَالَ: یَا مُحَمَّدُ، إِنِّی اطَّلَعْتُ عَلَى الْأَرْضِ اطِّلَاعَةً فَاخْتَرْتُکَ مِنْهَا فَجَعَلْتُکَ نَبِیّاً وَ شَقَقْتُ لَکَ مِنِ اسْمِی اسْماً فَأَنَا الْمَحْمُودُ وَ أَنْتَ مُحَمَّدٌ ثُمَّ اطَّلَعْتُ الثَّانِیَةَ فَاخْتَرْتُ مِنْهَا عَلِیّاً وَ جَعَلْتُهُ وَصِیَّکَ وَ خَلِیفَتَکَ وَ زَوْجَ ابْنَتِکَ وَ أَبَا ذُرِّیَّتِکَ وَ شَقَقْتُ لَهُ اسْماً مِنْ أَسْمَائِی فَأَنَا الْعَلِیُّ الْأَعْلَى وَ هُوَ عَلِیٌّ وَ خَلَقْتُ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ مِنْ نُورِکُمَا ثُمَّ عَرَضْتُ وَلَایَتَهُمْ عَلَى الْمَلَائِکَةِ فَمَنْ قَبِلَهَا کَانَ عِنْدِی مِنَ الْمُقَرَّبِینَ یَا مُحَمَّدُ لَوْ أَنَّ عَبْداً عَبَدَنِی حَتَّى یَنْقَطِعَ وَ یَصِیرَ کَالشَّنِّ الْبَالِی ثُمَّ أَتَانِی جَاحِداً لِوَلَایَتِهِمْ فَمَا أَسْکَنْتُهُ جَنَّتِی وَ لَا أَظْلَلْتُهُ تَحْتَ عَرْشِی یَا مُحَمَّدُ تُحِبُّ أَنْ تَرَاهُمْ، قُلْتُ: نَعَمْ یَا رَبِّ، فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَّ: ارْفَعْ رَأْسَکَ فَرَفَعْتُ رَأْسِی وَ إِذَا أَنَا بِأَنْوَارِ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ وَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ وَ م‌ح‌م‌د بْنِ الْحَسَنِ الْقَائِمِ فِی وَسْطِهِمْ کَأَنَّهُ کَوْکَبٌ دُرِّیٌّ قُلْتُ: یَا رَبِّ وَ مَنْ هَؤُلَاءِ؟ قَالَ: هَؤُلَاءِ الْأَئِمَّةُ وَ هَذَا الْقَائِمُ الَّذِی یُحَلِّلُ حَلَالِی وَ یُحَرِّمُ حَرَامِی وَ بِهِ أَنْتَقِمُ مِنْ أَعْدَائِی وَ هُوَ رَاحَةٌ لِأَوْلِیَائِی وَ هُوَ الَّذِی یَشْفِی قُلُوبَ شِیعَتِکَ مِنَ الظَّالِمِینَ وَ الْجَاحِدِینَ وَ الْکَافِرِینَ فَیُخْرِجُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّى طَرِیَّیْنِ فَیُحْرِقُهُمَا فَلَفِتْنَةُ النَّاسِ یَوْمَئِذٍ بِهِمَا أَشَدُّ مِنْ فِتْنَةِ الْعِجْلِ وَ السَّامِرِیِّ. کمال الدین و تمام النعمة، الشیخ الصدوق، ج1، ص473، ترجمة منصور پهلوان، 23-بابُ نصِّ اللهِ تبارکَ و تعالى على القائمِ علیه‌السلام و أنَّهُ الثَّانِی عَشَرَ مِنَ الأئِمَّةِ علیهم‌السلامُ، ح2.
از مفضل بن عمر نقل شده و او از امام صادق علیه‌السلام نقل کرده و ایشان از پدرشان و ایشان از پدرانشان علیهم‌السلام و ایشان از امیرالمؤمنین علیّ علیه‌السّلام نقل کرده‌اند که ایشان فرمودند: رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: چون مرا به‌آسمان‌ها بردند، پروردگارم جل جلاله به‌من وحی فرمود که ای محمّد! من بر زمین نظری افکندم و تو را از آن میان برگزیدم و تو را پیامبر قرار دادم و از اسم خود برای تو اسمی برگرفتم که من محمود و تو محمّدی! سپس بار دوّم بر زمین نظری افکندم و از آن میان علیّ را برگزیدم و او را وصیّ و جانشین تو و شوهر دختر و پدر فرزندانت قرار دادم و برای او اسمی از اسماء خود برگرفتم که من علیّ اعلی هستم و او علیّ است، و فاطمه، حسن و حسین را از نور شما دو تن آفریدم، سپس ولایت ایشان را بر ملائکه عرضه داشتم، و هرکس آن را پذیرفت نزد من از مقرّبین است، ای محمّد! اگر بنده‌ای مرا عبادت کند تا آن‌که اجلش برسد و مانند مَشکِ کوچکِ کهنه و فرسوده گردد و در حالی که منکر ولایت ایشان است به‌نزد من آید، او را در بهشت خود جای نمی‌دهم و زیرِ سایة عرشم در نیاورم.
ای محمّد! آیا دوست می‌داری که ایشان (سیزده تن) را ببینی؟ گفتم: آری ای پروردگار من! خدای عزوجل فرمود: سرت را بلند کن. سرم را بلند کردم و به‌ناگاه انوار علیّ، فاطمه، حسن، حسین، علیّ بن الحسین، محمّد بن علیّ، جعفر بن محمّد، موسی بن جعفر، علیّ بن موسی، محمّد بن علیّ، علیّ بن محمّد، حسن بن علیّ و «م ح مّ د» بن الحسنِ قائم را دیدم که در وسط آنان مانند ستاره‌ای درخشان بود. گفتم: پروردگارا، آنان چه کسانی هستند؟ فرمود: آنان ائمّه هستند و این قائم کسی است که حلال مرا حلال و حرام مرا حرام می‌کند، و به‌وسیلة او از دشمنانم انتقام خواهم گرفت، و او راحت دوستان من است، و او کسی است که دل‌های شیعیانت را از ظالمان، منکران و کافران شفا می‌دهد، و لات و عزّی را (از میان قبرشان) با طراوت بیرون می‌آورد، و آتششان می‌زند، و امتحان مردم به‌وسیلة آن دو، در آن روز، از امتحان گوساله و سامری سخت‌تر است.
- ۰۱/۱۲/۲۰