روایت54-دعای همیشگی امام صادق علیه‌السلام

عَنِ المُفَضَّلِ بنِ عُمَرَ قَالَ: کَانَ اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ‌السَّلاَمُ یَدْعُو بِهَذَا اَلدُّعَاءِ: إِلَهِی کَیْفَ أَدْعُوکَ وَ قَدْ عَصَیْتُکَ وَ کَیْفَ لاَ أَدْعُوکَ وَ قَدْ عَرَفْتُ  حُبَّکَ فِی قَلْبِی وَ إِنْ کُنْتُ عَاصِیاً مَدَدْتُ إِلَیْکَ یَداً بِالذُّنُوبِ مَمْلُوَّةً وَ عَیْناً بِالرَّجَاءِ مَمْدُودَةً مَوْلاَیَ أَنْتَ عَظِیمُ اَلْعُظَمَاءِ وَ أَنَا أَسِیرُ اَلْأُسَرَاءِ أَنَا أَسِیرٌ بِذَنْبِی مُرْتَهَنٌ بِجُرْمِی إِلَهِی لَئِنْ طَالَبْتَنِی بِذَنْبِی لَأُطَالِبَنَّکَ بِکَرَمِکَ وَ لَئِنْ طَالَبْتَنِی بِجَرِیرَتِی لَأُطَالِبَنَّکَ بِعَفْوِکَ وَ لَئِنْ أَمَرْتَ بِی إِلَى اَلنَّارِ لَأُخْبِرَنَّ أَهْلَهَا أَنِّی کُنْتُ أَقُولُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اَللَّهِ اَللَّهُمَّ إِنَّ اَلطَّاعَةَ تَسُرُّکَ وَ اَلْمَعْصِیَةَ لاَ تَضُرُّکَ فَهَبْ لِی مَا یَسُرُّکَ وَ اِغْفِرْ لِی مَا لاَ یَضُرُّکَ یَا أَرْحَمَ اَلرَّاحِمِینَ. أمالی شیخ الصدوق، ترجمه آیت‌الله کمره‌ای، ص357، المجلس السابع والخمسون، ح2-آیت‌الله جرجانی در بعضی از نمازهای خود این دعا را می‌خوانند.

مفضل بن عمر می‌گوید: امام صادق علیه‌السلام خدا را با این دعا می‌خواند: خدای من، چگونه تو را بخوانم در حالی که از تو نافرمانی کرده‌ام، و چگونه تو را نخوانم در حالی که تو را شناخته‌ام؟! گرچه من نافرمانم، ولی محبت تو در دل من است، دستی را به‌سویت دراز کرده‌ام که پُر از گناهان است، و چشمی را به‌تو انداخته‌ام که پُر از امید است، مولای من، تو بزرگِ بزرگانی و من اسیرِ اسیران، من اسیر گناهانم هستم و در گرو جرائمم، خدای من، اگر مرا به‌گناهم بازخواست کنی، از تو کرمت را درخواست می‌کنم، و اگر به‌جرمم بگیری، به‌گذشتت تو را خواهم گرفت، و اگر فرمان دهی که مرا به‌سوی آتش جهنّم ببرند، به‌جهنّمیان خواهم گفت که من گویندة «لا إله إلا الله، محمد رسول الله» بودم، خداوندا، طاعت شادت می‌کند و نافرمانی ضرری به‌تو نمی‌زند، پس به‌من آنچه را که مسرورت می‌کند لطف کن، و بر من ببخش آنچه را که زیانت نمی‌زند، ای مهربان‌ترین مهربانان.