روایت118-شش وصیّتِ پیامبر صلّی الله علیه و آله به‌علی علیه‌السلام

 عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام یَقُولُ:‌ کَانَ فِی وَصِیَّةِ النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله لِعَلِیٍّ علیه‌السلام أَنْ قَالَ: یَا عَلِیُّ، أُوصِیکَ فِی نَفْسِکَ بِخِصَالٍ فَاحْفَظْهَا عَنِّی، ثُمَّ قَالَ: اللَّهُمَّ أَعِنْهُ؛ أَمَّا الْأُولَى فَالصِّدْقُ وَ لَا تَخْرُجَنَّ مِنْ فِیکَ کَذِبَةٌ أَبَداً وَ الثَّانِیَةُ الْوَرَعُ وَ لَا تَجْتَرِئْ عَلَى خِیَانَةٍ أَبَداً وَ الثَّالِثَةُ الْخَوْفُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ ذِکْرُهُ کَأَنَّکَ تَرَاهُ وَ الرَّابِعَةُ کَثْرَةُ الْبُکَاءِ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ یُبْنَى لَکَ بِکُلِّ دَمْعَةٍ أَلْفُ بَیْتٍ فِی الْجَنَّةِ وَ الْخَامِسَةُ بَذْلُکَ مَالَکَ وَ دَمَکَ دُونَ دِینِکَ وَ السَّادِسَةُ الْأَخْذُ بِسُنَّتِی فِی صَلَاتِی وَ صَوْمِی وَ صَدَقَتِی أَمَّا الصَّلَاةُ فَالْخَمْسُونَ رَکْعَةً وَ أَمَّا الصِّیَامُ فَثَلَاثَةُ أَیَّامٍ فِی الشَّهْرِ، الْخَمِیسُ فِی أَوَّلِهِ وَ الْأَرْبِعَاءُ فِی وَسَطِهِ وَ الْخَمِیسُ فِی آخِرِهِ وَ أَمَّا الصَّدَقَةُ فَجُهْدَکَ حَتَّى تَقُولَ قَدْ أَسْرَفْتُ وَ لَمْ تُسْرِفْ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ اللَّیْلِ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ الزَّوَالِ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ الزَّوَالِ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ الزَّوَالِ وَ عَلَیْکَ بِتِلَاوَةِ الْقُرْآنِ عَلَى کُلِّ حَالٍ وَ عَلَیْکَ بِرَفْعِ یَدَیْکَ فِی صَلَاتِکَ وَ تَقْلِیبِهِمَا وَ عَلَیْکَ بِالسِّوَاکِ عِنْدَ کُلِّ وُضُوءٍ وَ عَلَیْکَ بِمَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ فَارْکَبْهَا وَ مَسَاوِی الْأَخْلَاقِ فَاجْتَنِبْهَا فَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَلَا تَلُومَنَّ إِلَّا نَفْسَکَ. روضة الکافی، الشیخ الکلینی، ص69، ح33.

‎‏معاویة ابن عمّار می‌گوید: شنیدم از حضرت صادق علیه‌السلام که می‌فرمود: در وصیت پیغمبر صلّی الله علیه و آله به‌علی علیه‌السلام این بود که فرمود: ای علی، سفارش می کنم تو را نسبت به‌خودت به‌خوی‌هایی، نگاهدار آنها را از من. پس از آن گفت: خداوندا، اعانت فرما او را. اما اوّلی راست گفتاری است. خارج نشود از دهان تو دروغی هیچ‌گاه. و دوّمی پرهیزکاری است. و جرأت مکن بر خیانت هرگز. سوّم ترسناکی از خداوند است، چنانچه گویی او را می‌بینی. چهارم گریة بسیار از ترس خداوند است. بر پا می‌شود برای تو به‌هر قطره اشکی هزار خانه در بهشت. پنجم بخشیدن تو است مال و خونت را در راه دینت. ششم گرفتن طریقة من است در نماز و روزه و صدقه‌ام: امّا نماز پنجاه [و یک] رکعت، امّا روزه پس سه روز در ماه: پنجشنبه در اوّل، و چهارشنبه در وسط، و پنجشنبه در آخر آن، و اما صدقه به‌قدر طاقت خود تا آن‌که گویی اسراف کردم و حال آن‌که اسراف نکردی، و ملازم باش با نماز شب، [و ملازم [باش] با نماز شب، و ملازم باش با نماز شب.] و بر تو [باد]‏‏ ‏‏به نماز ظهر، و بر تو باد به‌نماز ظهر، و بر تو باد به‌نماز ظهر، و بر تو باد به‌خواندن قرآن در هر حال، و بر تو باد به‌بلند نمودن دست‌های خود را در نماز و برگرداندن آنها را، و بر تو باد به‌مسواک نمودن در نزد هر وضویی، و بر تو باد نیکویی‌های اخلاق، پس آن را ارتکاب کن، و بدی‌های اخلاق، پس از آنها دوری کن. پس اگر نکردی، ملامت مکن مگر خود را.