رُوِیَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ: کُنْتُ أُقْرِئُ امْرَأَةً الْقُرْآنَ بِالْکُوفَةِ فَمَازَحْتُهَا بِشَیْ‌ءٍ، فَلَمَّا دَخَلْتُ عَلَى أَبِی جَعْفَرٍ علیه‌السلام عَاتَبَنِی وَ قَالَ: مَنِ ارْتَکَبَ الذَّنْبَ فِی الْخَلَاءِ لَمْ یَعْبَأِ اللَّهُ بِه،ِ أَیَّ شَیْ‌ءٍ قُلْتَ لِلْمَرْأَةِ؟ فَغَطَّیْتُ وَجْهِی حَیَاءً وَ تُبْتُ، فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ علیه‌السلام: لَا تَعُدْ. الخرائج و الجرائح للرواندی، ج2، ص594، ح5.
از ابوبصیر نقل شده است که گفت: در کوفه به‌خانمی قرائت قرآن یاد می‌دادم و با سخنی با او شوخی کردم، پس هنگامی که به‌محضر امام باقر علیه‌السلام شرفیاب شدم، مرا توبیخ کرد و فرمود: هرکس در خلوت مرتکب گناه شود، خداوند به‌او اعتنایی نمی‌کند، به‌آن زن چه گفتی؟! پس من از خجالت صورتم را پوشاندم و توبه کردم، امام باقر علیه‌السلام فرمود: تکرار نکن!
- ۰۲/۰۶/۱۰