حکایت141- حدیثی برابر با حسن و حسین علیهماالسلام

جَاءَ رَجُلٌ إِلَى فَاطِمَةَ عَلَیْهَاالسَّلَامُ فَقَالَ: یَا ابْنَةَ رَسُولِ اللَّهِ، هَلْ تَرَکَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ عِنْدَکِ شَیْئاً تُطْرِفِینِیهِ‌. فَقَالَتْ: یَا جَارِیَةُ، هَاتِ تِلْکَ الْحَرِیرَةَ. فَطَلَبَتْهَا فَلَمْ تَجِدْهَا، فَقَالَتْ: وَیْحَکِ اطْلُبِیهَا، فَإِنَّهَا تَعْدِلُ عِنْدِی حَسَناً وَ حُسَیْناً. فَطَلَبَتْهَا فَإِذَا هِیَ قَدْ قَمَمَتْهَا فِی قُمَامَتِهَا، فَإِذَا فِیهَا: قَالَ مُحَمَّدٌ النَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ: لَیْسَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ مَنْ لَمْ یَأْمَنْ جَارُهُ بَوَائِقَهُ‌، وَ مَنْ کَانَ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ فَلَا یُؤْذِی جَارَهُ، وَ مَنْ کَانَ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ فَلْیَقُلْ خَیْراً أَوْ یَسْکُتْ. إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْخَیِّرَ الْحَلِیمَ الْمُتَعَفِّفَ، وَ یُبْغِضُ الْفَاحِشَ الضَّنِینَ السَّئَّالَ الْمُلْحِفَ. إِنَّ الْحَیَاءَ مِنَ الْإِیمَانِ وَ الْإِیمَانُ فِی الْجَنَّةِ، وَ إِنَّ الْفُحْشَ مِنَ الْبَذَاءِ، وَ الْبَذَاءُ فِی النَّارِ. دلائل الإمامة، ط مؤسسة البعثة، الطبری‌ الصغیر، محمد بن جریر، ج1، ص65.

بعد از وفات رسول خدا صلّی الله علیه و آله مردی ‌به‌محضر حضرت فاطمه سلام الله علیها شرفیاب شد و عرض کرد: ای دختر رسول خدا، آیا رسول خدا در نزد شما چیزی باقی گذاشته است که آن را به‌من تحفه دهید؟ فرمود: ای کنیز، آن پارچة حریر را بیاور، کنیز به‌دنبالش گشت ولی آن را نیافت، حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود: وای بر تو، پیدایش کن؛ که آن در نزد من برابر با حسن و حسین است! کنیز جستجوی بیشتری کرد و متوجّه شد آن را با زباله‌ها جارو کرده است، در میان آن پارچه نوشته شده بود: محمّد پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: از مؤمنان محسوب نمی‌شود هرکس همسایة خود را از بدی‌هاش در امان نداشته باشد، و هرکس به‌خدا و روز قیامت ایمان داشته باشد همسایة خود را اذیّت نمی‌کند، و هرکس به‌خدا و روز قیامت ایمان داشته باشد یا سخن خوبی بر زبان جاری می‌کند، یا هیچ حرفی نمی‌زند، همانا خداوند شخص خیرخواهِ پرحوصلة پاکدامن را دوست دارد و از شخص بدزبانِ تنگ نظرِ (بخیلِ) بسیار پرسش کننده (متکدّی) و کسی که دامن خود را از روى تکبّر بر زمین می‌کشد، بدش می‌آید، همانا حیا نشانة ایمان است و صاحبِ ایمان در بهشت است، و ناسزا از سخن زشت و ناروا است و کسی که سخن زشت و ناروا می‌گوید، در آتش جهنّم است.