روایت150-بوی تصمیمِ بر گناه و ثواب

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِیهِ علیهماالسلام قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْمَلَکَیْنِ هَلْ یَعْلَمَانِ الذَّنْبَ إِذَا أَرَادَ الْعَبْدُ أَنْ یَعْمَلَهُ أَوِ الْحَسَنَةَ؟ فَقَالَ: رِیحُ الْکَنِیفِ وَ رِیحُ الطِّیبِ سَوَاءٌ؟ قُلْتُ: لَا، قَالَ إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا هَمَّ بِالْحَسَنَةِ خَرَجَ نَفَسُهُ طَیِّبَ الرِّیحِ فَیَقُولُ صَاحِبُ الْیَمِینِ لِصَاحِبِ الشِّمَالِ قِفْ فَإِنَّهُ قَدْ هَمَّ بِالْحَسَنَةِ فَإِذَا هُوَ عَمِلَهَا کَانَ لِسَانُهُ و قَلَمَهُ وَ رِیقُهُ مِدَادَهُ فَأَثْبَتَهَا لَهُ وَ إِذَا هَمَّ بِالسَّیِّئَةِ خَرَجَ نَفَسُهُ مُنْتِنَ الرِّیحِ فَیَقُولُ صَاحِبُ الشِّمَالِ لِصَاحِبِ الْیَمِینِ قِفْ فَإِنَّهُ قَدْ هَمَّ بِالسَّیِّئَةِ فَإِذَا هُوَ فَعَلَهَا کَانَ لِسَانُهُ و قَلَمَهُ وَ رِیقُهُ مِدَادَهُ فَأَثْبَتَهَا عَلَیْهِ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ. إرشاد القلوب، الدیلمی، حسن بن محمد، ص180.   

عبدالله بن موسی بن جعفر علیهماالسلام می‌گوید: به امام موسی بن جعفر عرض کردم: آیا دو فرشتة مراقب انسان از این‌که انسان تصمیمِ بر گناه یا ثواب می‌گیرد با خبر می‌شوند؟ فرمود: بوی مستراح با بوی عطر یکسان است؟ عرض کردم: خیر، فرمود: هرگاه انسان تصمیم بگیرد کار خوبی انجام دهد نَفَسِ او از با بوی خوش از سینه‌اش بیرون می‌آید، در این هنگام فرشته‌ای که مأمور نوشتن کارهای خوب است به‌فرشته‌ای که مأمور نوشتن کارهای بد است می‌گوید: بایست؛ زیرا او می‌خواهد کار خوبی انجام دهد، پس اگر آن شخص آن کار خوب را انجام داد زبان، قلم و آب دهانش مداد او می‌شوند و آن کار خوب را برایش ثبت می‌کنند، و اگر اراده کرد که کار بدی را انجام دهد، نَفَسش با بوی بد از سینه‌اش خارج می‌شود و فرشتة مأمور کارهای بد با خبر می‌شود و به‌فرشته‌ای که مأمور نوشتن کارهای خوب است می‌گوید: بایست؛ زیرا او تصمیم به‌انجام گناه گرفته است، پس اگر آن فرد آن گناه را مرتکب شود زبان، قلم و آب دهانش مداد او هستند و در دنیا و آخرت آن گناه را برایش ثبت می‌کنند.