عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام قَالَ: کَانَ فِی بَنِی إِسْرَائِیلَ رَجُلٌ فَدَعَا اللَّهَ أَنْ یَرْزُقَهُ غُلَاماً ثَلَاثَ سِنِینَ، فَلَمَّا رَأَى أَنَّ اللَّهَ لَا یُجِیبُهُ قَالَ: یَا رَبِّ، أَ بَعِیدٌ أَنَا مِنْکَ فَلَا تَسْمَعُنِی أَمْ قَرِیبٌ أَنْتَ مِنِّی فَلَا تُجِیبُنِی؟ قَالَ: فَأَتَاهُ آتٍ فِی مَنَامِهِ فَقَالَ: إِنَّکَ تَدْعُو اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ مُنْذُ ثَلَاثِ سِنِینَ بِلِسَانٍ بَذِی‌ءٍ وَ قَلْبٍ عَاتٍ غَیْرِ تَقِیٍ وَ نِیَّةٍ غَیْرِ صَادِقَةٍ، فَأَقْلِعْ عَنْ بَذَائِکَ وَ لْیَتَّقِ اللَّهَ قَلْبُکَ وَ لْتَحْسُنْ نِیَّتُکَ. قَالَ: فَفَعَلَ الرَّجُلُ ذَلِکَ ثُمَّ دَعَا اللَّهَ فَوُلِدَ لَهُ غُلَامٌ. اصول کافی، مرحوم کلینی، ترجمة سید هاشم رسولی محلاتی، ج4، ص16، بابُ البذاء، ح7.
امام صادق علیه‌السلام فرمود: در بنی‌اسرائیل مردی بود، که سه سال پیوسته دعا می‌کرد که خدا به‌او پسری بدهد (و دعایش مستجاب نمی‌شد)، چون مشاهده کرد که خدا جوابش را نمی‌دهد، عرض کرد: پروردگارا، آیا من از تو دورم که سخنم را نمی‌شنوی یا (با این‌که) به‌من نزدیک هستی و جوابم را نمی‌دهی؟ در خواب شخصی نزدش آمد و به‌او گفت: تو سه سال تمام خدای متعال را با زبانی بد و هرزه، و دلی سرکش و ناپرهیزکار و نیّتی نادرست می‌خوانی، پس باید از هرزه‌گویی خارج شوی، و دلت پرهیزکار، و نیّتت درست گردد (تا دعایت مستجاب شود). حضرت فرمود: آن مرد به دستور عمل کرد، سپس دعا کرد، و خدا را خواند و دارای پسری شد.
پس از شرایط استجابت دعا، پاکی زبان، پرهیزکاری دل و درستی نیّت است، و این منافاتی با وعدة خدا در اجابت دعا ندارد.
- ۰۳/۰۱/۰۲