استاد علاّمه [سید محمد حسین طباطبایی تبریزی] می‌فرمودند: چون به‌‌نجف اشرف برای تحصیل مشرّف شدم، از نقطه نظرِ قَرابت و خویشاوندی و رَحِمیّت گاهگاهی به‌محضر مرحوم قاضی شرفیاب می‌شدم؛ تا یک روز درِ مدرسه‌ای ایستاده بودم که مرحوم قاضی از آنجا عبور می‌کردند، چون به‌من رسیدند دست خود را روی شانۀ من گذاردند و گفتند: «ای فرزند! دنیا می‌خواهی نماز شب بخوان؛ و آخرت می‌خواهی نماز شب بخوان!»
این سخن آن‌قدر در من اثر کرد که از آن به‌بعد تا زمانی که به‌ایران مراجعت کردم پنج‌سال تمام در محضر مرحوم قاضی روز و شب به‌سر می‌بردم؛ و آنی از ادراک فیض ایشان دریغ نمی‌کردم. و از آن وقتی که به‌وطنِ مألوف بازگشتم، تا وقتِ رحلتِ استاد، پیوسته روابط ما برقرار بود و مرحوم قاضی طبق روابط استاد و شاگردی دستوراتی می‌دادند و مکاتبات از طرفین برقرار بود.
علامه می‌فرمودند: «ما هرچه داریم از مرحوم قاضی داریم.» مِهرِ تابان، یادنامة علامه سید محمدحسین طباطبایی تبریزی، سید محمد حسین حسینی طهرانی، بخش نخست: یادنامه، ص25، با اندکی ویراستاری.
- ۰۳/۰۵/۱۶