وَ رُوِیَ عَنْ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ علیه‌السلام عَنِ النَّبِیِّ صلّی الله علیه و آله أَنَّهُ قَالَ: یَنْبَغِی لِلْعَاقِلِ إِذَا کَانَ عَاقِلًا أَنْ یَکُونَ لَهُ أَرْبَعُ سَاعَاتٍ مِنَ النَّهَارِ؛ سَاعَةٌ یُنَاجِی فِیهَا رَبَّهُ، وَ سَاعَةٌ یُحَاسِبُ فِیهَا نَفْسَهُ، وَ سَاعَةٌ یَأْتِی أَهْلَ الْعِلْمِ الَّذِینَ یُبَصِّرُونَهُ أَمْرَ دِینِهِ وَ یَنْصَحُونَهُ، وَ سَاعَةٌ یُخَلِّی بَیْنَ نَفْسِهِ وَ لَذَّتِهَا مِنْ أَمْرِ الدُّنْیَا فِیمَا یَحِلُّ وَ یَجْمُلُ. روضة الواعظین، محمد بن الفتّال النیشابوری، ابوعلی، ج1، ص37، ح13.
از امیرالمؤمنین علیه‌السلام روایت شده است که ایشان از پیامبر صلّی الله علیه و آله نقل کرده است که آن حضرت فرمود: برای عاقل، اگر واقعاً عاقل است، سزوار است که برای او در روز چهار ساعت باشد؛ وقتی برای مناجات با پروردگارش، و زمانی برای محاسبة نفس، و ساعتی برای این‌که برود نزد اهل علم؛ همان کسانی که نسبت به‌امر دینش او را بینا و او را نصیحت و موعظه می‌کنند، و وقتی هم قرار دهد برای نفسِ خود و لذّت‌هایش از امر دنیا، به‌شرط این‌که آن لذّت‌ها حلال و زیبا باشد.
- ۰۳/۰۵/۲۳