حکایت181-ناامیدِ خوشبخت!

مردى بود که جمیع عمر خود را در معصیت ‏به‌سر برده بود ودر مدت عمر خود هرگز خیرى از او صادر نشده و اصلاً از هیچ معصیتى اندیشه ‏نمى‏کرد و صلحاى عصر و اتقیاى روزگارش از او دورى جستندى و از او نفرت‏کردندی.

ناگاه موکل قضا دست ‏بر دامن عمرش دراز کرده ملک الموت آهنگ قبض روحش‏نمود. چون یقین به‌مرگ کرد و یافت که وقت رحلتش رسیده نظر در جراید اعمال‏خود کرد آن را از اعمال صالحه خالى دید و خطى که رقم رجایى داشته باشد ندید و به‏جویبار عمل خود نگریست، شاخى که دست امید در آن توان زد نیافت. عاجزوار آهى‏از دل بى‏قرار برکشید و بى‏اختیار گفت:

«یا من له الدنیا و الآخرة ارحم لمن لیس له الدنیا و الآخرة‏».

یعنى: «اى آن‌که دنیا و آخرت از تو است، رحم کن بر حال کسى که نه دنیادارد و نه آخرت‏» .این کلمه به‌گفت و جان داد.

اهل شهر بر فوت او شاد شدند و از مردنش فرحناک گشتند و او را در مزبله‏اى ‏انداختند و خس و خاشاک بر او ریختند و آن موضع را از خاک پرکردند. شب یکى ازبزرگان را در خواب نمودند که: فلان در گذشت و او را در مزبله انداختند برخیز و او را از آن‌جا بردار و غسل ده و کفن کن و بر او نماز کن و او را در مقبرة صلحا و اتقیا دفن‏کن. گفت: خداوندا! او بد عمل بود و در میان خلق به‌بدکارى و بدنامى مشهور بود. چه‏چیز به‌درگاه کبریا آورد که مستحق کرامت و بخشش گردید؟ خطاب آمد که: چون به‏حال نزع رسید در جراید اعمال خود نظر کرد و به‌جز خطا و معاصى چیزى ندید لهذا مفلس وار به‌درگاه ما بنالید و عاجزوار به‌بارگاه ما نظر کرد و دست در دامن فضل ما زد، لهذا به‌بیچارگى و عجز او رحمت کردیم، و گناهان او را از نظر پوشیدیم، و از عذاب الیمش نجات دادیم، و به‌نعیم مقیمش رساندیم‏».

اى یک دله صد دله، دل یک دله کن               

مِهر دگران را از دل خود، یله کن

یک صبح به‌اخلاص بیا بر در ما                       

برناید اگر کام تو از ما گله کن. معراج السعادة، النراقی، المولى احمد، ج1، ص686.