وَرُوِىَ أنَّ النَّبیَّ صلّى الله علیه وسلّم لَمَّا کُسِرَت رباعیتُهُ وشج وجهه یوم أحُد شق ذلک على أصحابه شقاً شدیداً وقالوا: لو دعوتَ علیهم، فقال: إنی لم أبعَث لَعَّاناً ولکنِّی بُعِثتُ داعیاً ورحمةً، اللهمَّ اهدِ قومی فإنهم لا یعلمون. الشفا بتعریف حقوق المصطفى، القاضی عیاض، ج١، ص١٠٥.
در روایت آمده است: هنگامی که در جنگ احد، دندان‌هاىِ جلوِ دهانِ پیامبر صلّی الله علیه و آله شکست، و صورتش شکاف برداشت، اصحاب آن بزرگوار، بسیار ناراحت شدند و از آن حضرت خواستند که دشمن را نفرین کند. پیامبر صلی الله علیه و آله به‌آنها فرمود: من ناسزاگو مبعوث نشدهام، بلکه دعوت کننده و مایة رحمت، مبعوث شدهام. سپس به‌جاى نفرین، چنین دعا کرد: خدایا، قوم مرا هدایت کن؛ زیرا آن‌ها ناآگاهند.
- ۰۳/۰۶/۰۹