یَا أَبَا ذَرٍّ، إِنَّ اللّهَ جَلَّ ثَنَاؤُهُ لَیُدْخِلُ قَوْماً الجَْنَّةَ فَیُعْطِیهِمْ حَتَّى یَمَلُّوا وَفَوْقَهُمْ قَوْمٌ فِی الدَّرَجَاتِ الْعُلَى، فَإِذَا نَظَرُوا إِلَیْهِمْ عَرَفُوهُمْ فَیَقُولُونَ: رَبَّنَا، إِخْوانُنَا کُنَّا مَعَهُمْ فِی الدُّنْیَا، فَبِمَ فَضَّلْتَهُمْ عَلَیْنَا؟ فَیُقالُ: هَیهاتَ هَیهاتَ، إِنَّهُمْ کَانُوا یَجُوعُونَ حِینَ تَشْبََعُونَ وَیَظْمَئونَ حِینَ تَرْوَوْنَ، وَیَقومُونَ حِینَ تَنَامُونَ وَیَشْخَصُونَ حِینَ تَخْفِضُونَ. همان، ص461.
اى ابوذر، خداوندِ عز و جل گروهى را به‌بهشت مى‌بَرَد و چنان به‌آنان عطا مى‌کند که خسته مى‌شوند، و بالاتر از آن‌ها، گروهى داراى درجة برتر از آنان هستند. هنگامى که به‌آنان، نگاه مى‌کنند، آن‌ها را مى‌شناسند، لذا مى‌گویند: پروردگارا! برادرانِ ما، در دنیا با آن‌ها بودیم، پس چرا آن‌ها را بر ما برترى دادى؟ به‌اینان پاسخ داده مى‌شود: هرگز، هرگز! آنان در گرسنگى به‌سر مى‌بردند، وقتی که شما سیر بودید، و آنان در تشنگى بودند، زمانی که شما سیراب بودید، و آنان شب‌زنده‌دارى مى‌کردند، هنگامی که شما در خواب بودید، و آنان در سختى و رنج بودند وقتی که شما در ناز و نعمت بودید.
- ۰۳/۰۶/۱۲