روایت201-سفارشات پیامبر به‌ابوذر (31-من از نماز سیر نمی‌شوم!)

یَا أَبَا ذَرٍّ، جَعَلَ اللَّهُ جَلَّ ثَنَاؤُهُ قُرَّةَ عَیْنِی فِی الصَّلَاةِ، وَحَبَّبَ إِلیَّ الصَّلَاةَ کَمَا حَبَّبَ إِلَى الْجَائِعِ الطَّعَامَ، وَإِلَى الظَّمْآنِ الْمَاءَ، وَإِنَّ الْجَائِعَ إِذَا أَکَلَ شَبِعَ، وَإِنَّ الظَّمْآنَ إِذَا شَرِبَ رَوِیَ، وَأَنَا لَا أَشْبَعُ مِنَ الصَّلَاةِ. همان، ص461.

اى ابوذر! خداوندِ عز و جل نماز را نورِ چشمِ من قرار داده، و آن را برایم محبوب کرده است، همان‌طور که غذا را براى گرسنه و آب را براى تشنه، محبوب کرده است؛ گرسنه، هرگاه (غذا) بخورد، سیر مى‌شود و تشنه، هرزمان (آب) بیاشامد، سیراب مى‌گردد؛ ولی من، از نماز، سیر نمى‌شوم.