یا أَبا ذَرٍّ، الدُّنیا سِجنُ المُؤمِنِ وَجَنَّةُ الکافِرِ، ومَا أَصبَحَ فیها مُؤمِنٌ إِلَا حَزینا، فکَیفَ لا یَحزَنْ المُؤمِنُ وَقَد أَوعَدَهْ اللّهُ جَلَّ ثَناؤُهُ إِنَّه وارِدُ جَهَنَّم وَلَم یَعِدُه أَنَّه صادِرٌ عَنها وَلَیَلقیَنَّ أَمراضا وَمُصیباتٍ، وَأُموراً تَغیظُهُ، وَلَیُظلَمَنَّ فَلا یُنتَصرُ، یَبتَغی ثَواباً مِنَ اللّهِ تَعالى، فَلا یَزالُ حَزیناً حَتّى یُفارِقَها، فَإِذا فَارَقَها أَفضى إِلى الرَّاحَةِ والکَرامَةِ. همان، ص461.
اى ابوذر، دنیا، زندانِ مؤمن و بهشتِ کافر است. هیچ مؤمنى در آن نیست، مگر این‌که اندوهناک است. چگونه مؤمن، اندوهناک نباشد، در حالى که خداوند عز و جل به‌او (در قرآن) وعدة ورود به‌دوزخ را داده، امّا وعدة بیرون آمدن از آن را نداده است؟ به‌او بیمارى‌ها و ناگوارى‌ها و امور خشمگین‌کننده مى‌رسد، و ستم مى‌بیند؛ امّا مدد نمى‌شود. از خداى متعال، درخواست ثواب مى‌کند. پس همواره اندوهناک است تا از دنیا جدا شود و هنگامى که از آن جدا شد، به‌آسایش و کرامت مى‌رسد.
- ۰۳/۰۶/۱۳