یا أَبا ذَرٍّ، مَن أُوتی مِنَ العِلمِ ما لا یُبکیهِ لَحقیقٌ أَن یَکونَ قَد أُوتی عِلما لا یَنفعُهُ، لِأَنَّ اللّه َ نَعَتَ العُلماءِ فَقالَ عَزَّوَجَلَّ: «إِنَّ الَّذِینَ أُوتُواْ الْعِلْمَ مِن قَبْلِهِ إِذَا یُتْلَى عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّدًاً. وَ یَقُولُونَ سُبْحَـنَ رَبِّنَآ إِن کَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولًا. وَ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ یَبْکُونَ وَ یَزِیدُهُمْ خُشُوعًا. سورة إسراء (17) آیات107-109» همان، ص462.
اى ابوذر، هر کس از علمى برخودار شود که او را نگریانَد، سزاوار است که گفته شود: از علمى برخوردار شده که سودى برایش ندارد؛ زیرا خداوند عزوجل، دانشمندان را این چنین ستوده است: «بى‌گمان، کسانى که پیش از نزول آن (قرآن)، دانش یافته‌اند، چون این کتاب بر آنان خوانده شود، سجده‌کنان به‌روى در مى‌افتند و مى‌گویند: منزّه است پروردگار ما، که وعدة پروردگار ما، قطعاً انجام شدنى است، و بر روى زمین مى‌افتند و مى‌گریند و بر فروتنى آن‌ها افزوده مى‌شود».
- ۰۳/۰۶/۱۳