یا أَبا ذَرٍّ، إِنَّ العَبدَ لَیُذنِبُ الذَّنبَ فَیَدخُلُ بِهِ الجَنَّةِ. فَقُلتُ: وَکَیفَ ذَلِکَ بِأَبی أَنتَ وَأُمِّی یا رَسولَ اللّهِ؟ قالَ: یَکونَ ذَلِکَ الذَّنبُ نَصبَ عَینَیهِ، تائِباً مِنهُ، فارَّا إِلى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ حَتَّى یَدخُلَ الجَنَّةَ. همان، ص462.
اى ابوذر، بنده‌ای، گناه مى‌کند و با آن، وارد بهشت مى‌شود! گفتم: پدر و مادرم فدایت باد! این، چگونه ممکن است؟ فرمود: آن‌گناه، همواره در برابر دیدگانش است تا توبه کند و از آن، به‌سوى خداى عز و جل مى‌گریزد تا وارد بهشت مى‌شود.
- ۰۳/۰۶/۱۴