یا أَبا ذَرٍّ، إِنَّ الدُّنْیا مَلْعُونَةٌ، مَلعونٌ ما فیِهَا إِلَا مَا ابْتُغِیَ بِهِ وَجْهُ اللّهِ، وَمَا مِنْ شَیْءٍ أَبْغَضُ إِلَى اللّهِ تَعَالَى مِنَ الدُّنْیَا، خَلَقَها ثُمَّ أعْرَضَ عَنْهَا، فَلَمْ یَنْظُرْ إلَیْهَا، وَلَا یَنْظُرْ إِلَیْهَا حَتَّى تَقُومَ السَّاعَةُ، وَمَا مِنْ شَیْءٍ أَحَبُّ إِلَى اللّهِ مِنَ الْإِیمَانِ بِهِ وَتَرْکِ مَا أَمَرَ بِتَرْکِهِ. همان، ص462.
اى ابوذر، دنیا، و آنچه در آن است ملعون است، مگر آن‌که با آن، رضاى خدا طلب شود. چیزى ناپسندتر از دنیا براى خدا نیست. خدا، دنیا را آفرید، آن‌گاه از آن روى گرداندْ و به‌آن نگاه نکرد و تا رستاخیز هم به‌آن نگاه (اعتنا) نمى‌کند و براى او، چیزى دوست‌داشتنى‌تر از ایمان به‌خدا و ترک هر چه او به‌ترک آن دستور داده، نیست.
- ۰۳/۰۶/۱۴