یا أَبا ذَرٍّ، ما زَهِدَ عَبدٌ فِی الدُّنیا إِلَا أَنبَتَ اللّهُ الحِکمَةَ فی قَلبِهِ، وأَنطَقَ بِها لِسانَهُ، وَبَصَّرَهُ بِعُیوبِ الدُّنیا وَدائِها وَدَوائِها، وَأَخرجَهُ مِنها سالِماً إِلى دارِ السَّلامِ. همان، ص463.
اى ابوذر، هیچ بنده‌اى در دنیا زهد نورزید، مگر این‌که خداوند، حکمت را در دل او کاشت و زبانش به‌آن گویا شد و عیب‌هاى دنیا و دردها و درمان‌هاى آن را به‌او شناساند و وى را از آن، سالم به‌خانة صلح و سلامت (بهشت) رسانْد.
- ۰۳/۰۶/۱۴