یا أَبا ذَرٍّ، إِنَّ اللهَ جَلَّ ثَناؤُهُ لَمَّا خَلَقَ الأَرْضَ وَخَلَقَ ما فیها مِنَ الشَّجَرِ لَم یَکُن فی الأَرضِ شَجَرَةٌ یأتیها بَنوآدَمَ إِلَا أَصابوا مِنها مَنفَعَةً، فَلَم تَزَلِ الأَرضُ والشَّجَرُ کَذَلِکَ حَتّى تُکَلَّمَ فَجَرَةَ بَنی‌آدَمَ بِالکَلَمَةِ العَظیمَةِ، قَولِهِم: «اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا» سورة بقره (2) آیة116، سورة یونس (10) آیة 68، سورة کهف (18) آیة 4 . فَلَمَّا قالوها اقشَعَرَّتِ الأَرْضُ وَذَهَبَتْ مَنفَعَةُ الأَشْجَارِ. همان، ص466.
اى ابوذر، خداوند عز و جل وقتى زمین و درخت‌هاى موجود در آن را آفرید، هیچ درختى در زمین نبود، مگر این‌که پیش فرزندان آدم آمد و از آن، سودى بُردند. زمین و درختان، همواره چنین بودند تا این‌که انسان‌هاى تبهکار، سخنِ درشت بر زبان جارى کردند و آن، این بود: «خداوند، فرزندى اختیار کرده است». وقتى آن‌ها چنین گفتند، زمین لرزید و میوة درختان از دست رفت.
- ۰۳/۰۶/۱۹