یا أَبا ذَرٍّ: سِبابُ المُؤمِنِ فُسوقٌ، وَقِتالُهُ کُفرٌ، وَأَکلُ لَحمِهِ مِن مَعاصی اللّهِ، وحُرمَةُ مالِهِ کَحُرمَةِ دَمِهِ. قُلتُ: یا رَسولَ اللّهِ وَما الغیبَةُ؟ قالَ: ذِکرُکَ أَخاکَ بِما یَکرَهُ. قُلتُ: یا رَسولَ اللّهِ، فَإِن کانَ فیهِ ذاکَ الَّذی یُذکَرُ بِهِ؟ قالَ: اعلَم أَنَّک إِذا ذَکَرتَهُ بِما هوَ فیهِ فَقَد اغتَبتَهُ، وَإِذا ذَکَرتَهُ بِما لَیسَ فیهِ فَقَد بَهَتَّهُ. همان، ص470.
اى ابوذر، دشنام دادن به‌مؤمن، فسق است و جنگ با او، کفر و خوردن گوشتش، از گناهان است و حرمت مال او، همانند حرمت خونش است. گفتم: اى پیامبر خدا، غیبت چیست؟ فرمود: از برادرت چنان یاد کنى که ناخوشایند اوست. گفتم: اى پیامبر خدا، اگر همان چیزى گفته شود که در او هست، چه؟ فرمود: بدان! اگر همانى را بگویى که در او هست، غیبتش را کرده‌اى، و اگر چیزى را بگویى که در او نیست، به‌او تهمت زده‌اى.
- ۰۳/۰۶/۲۴