حکایت202-ذکرِ خدا، با بارِ سنگین بر دوش!

یکی از بزرگانِ فقها نقل می‌کرد: شخصی را دیدم که بارِ سنگینی روی دوش گرفته است و می‌بَرَد. سرش پایین بود و حرکت می‌کرد و من تصوّر کردم که دارد نَفَس نَفَس می‌زند. جلو رفتم و دیدم مشغول ذکر گفتن است و «الحمدللهِ» و «أستغفر اللهَ» می‌گوید. گفتم: چرا این اذکار را می‌گویی؟ جواب داد: برای این‌که من از دو حال خارج نیستم؛ یا نعمتِ خدا بر من متوجّه است، پس باید «الحمدلله» بگویم، یا از طرفِ من گناهی بالا می‌رود که باید «أستغفر الله» گفت. با شنیدنِ این جملات به‌او گفتم: «أنت أفقه منّی»! پندهای رسول اعظم صلّی الله علیه وآله به‌اباذر غفاری (انوار اخلاقی)، مرحوم آیت‌الله سیّد محمّد علوی گرگانی، ص46.