آنچه در احادیث وارد شده، به‌صورت نقل به‌معنا بدین شرح است: در مدینة طیبه، یکی از شیعیان، مجلسِ ازدواجی فراهم و از حضرت امام زین‌العابدین علیه‌السلام تقاضا کرده بود که آن مجلس را به‌قدوم شریف خود زینت دهد، و آن حضرت قبول نمی‌کرد. در اثر اصرار زیاد، حضرت فرموده بود که اگر عهد می‌کنی که مرثیه‌خوانی را در مجلس خود دعوت کنی که در مصیبتِ پدرِ بزرگوارم مرثیه‌ای بخواند، دعوتت را می‌پذیرم. او قبول می‌کند و مرثیه‌خوانی را دعوت می‌کند. پس از آن‌که آن بزرگوار در آن مجلس تشریف می‌بَرَد، مرثیه‌ای خوانده می‌شود و آن حضرت و حاضرین گریة زیادی می‌کنند. چون مجلس به‌پایان می‌رسد و اهلِ مجلس می‌خواهند پراکنده شوند، صاحبِ مجلس متوجّه می‌شود که آن حضرت دمِ در ایستاده، کفش‌های حاضرین را در پیش پاهایشان جفت می‌فرماید! البکاء للحسین، سیّد محمّد حسن طباطبایی میرجهانی اصفهانی، ص430، با مختصر تصرّف.