مرحوم آیت‌الله العظمی حاج سیّد احمد خوانساری، بیماری زخمِ معده داشتند که احتیاج به‌عملِ جرّاحی داشت، از طرفی ایشان سال‌خورده و از لحاظِ جسمی، ضعیف بودند و طاقتِ تحمّلِ جرّاحیِ بدون بی‌هوشی نیز ممکن نبود. و از طرفی (چون به‌نظر ایشان در صورت بی‌هوشی، تقلیدِ مقلّدینشان دچار اشکال می‌شد) ایشان اجازة بی‌هوش کردن را به‌پزشکان ندادند، ولی به‌پزشکان معالجِ خود، فرمودند: در حالی که من مشغولِ قرائتِ سورة مبارکة أنعام شدم، شما مشغول عملِ جرّاحی شوید، و توجّهِ من به‌قرآن است و در این صورت، هیچ مشکلی پیش نمی‌آید. (یعنی ایشان آن‌چنان به‌قرآن توجّه پیدا می‌کنند که احساس درد نمی‌کنند). همان‌طور هم شد، و با تمام شدنِ عملِ جرّاحی، قرائتِ سوره نیز به‌پایان رسید! مردان علم در میدان عمل، سیّد نعمت‌الله حسینی، ج4، ص188.