علامة طباطبائی فرمودند: در نجف، شخصی [عامی] مشهور به‌این شده بود که از اهلِ معرفت است و چشمش به‌باطن این عالم باز است. این شخص روز پنج شنبه‌ای به‌قبرستان وادی‌السلام رفته بود و در حال بازگشت بود که جمعی از علما، در راه بازگشت، از او پرسیدند: شما در وادی‌السّلام چه دیدید؟ ابتدا گفت: فاتحه‌ای خواندم و بازگشتم. آن عده چون از حال و مقام وی آگاه بودند، اصرار کردند که مشاهده خود را بگوید. او پاسخ داد: من رفته بودم کنار آن قبرهایی که آماده ساخته بودند تا اگر کسی مُرد، معطّلِ کندنِ قبر برای وی نشوند و به‌سرعت مرده را در آن دفن کنند. از قبرها پرسیدم: این علما می‌گویند: قبرها مار و عقرب دارند و مردة گنهکار را آزار و اذیّت می‌کنند. آیا این کلام درست است؟ قبرها جواب دادند: ما، مار و عقرب نداریم؛ هرکس با خود هر چه بیاورد، با آن همنشین خواهد شد. زِ مِهر افروخته، سید علی تهرانی، چاپ ششم، ص128، ش8، به نقل از شرح مراتب طهارت، ص126.
آیات و روایات فراوانی این معنی را تأیید می‌کند از جمله این دو آیه:
«فمن یعمل مثقالَ ذرة خیراً یره؛ و من یعمل مثقال ذرة شراً یره. سورة زلزله (99) آیات 7و8.
پس هرکس هموزن ذرّه‌ای، نیکی انجام دهد، همان را می‌بیند و هرکس هموزن ذرّه‌ای، بدی انجام دهد، همان را می‌بیند.
در این دو آیه ذکر نشده «جزای آن اعمال را می‌بیند»، بلکه فرموده است: «خود آن اعمال را خواهد دید.»
این عمل‌های چون مار و کژ دُمَت مار و کژدم گردد و گیر دُمَت.
زِ مِهر افروخته، سید علی تهرانی، چاپ ششم، ص128، ش8.
- ۰۳/۰۷/۰۲