هرگاه یکی از کوچکترین شاگردانِ شیخ انصاری در مجلسِ درس، صحبتی میکرد، شیخ بهطورِ کامل بهحرفهای او گوش میداد. روزی شیخ در منبرِ تدریس فرمود: من در ایّامِ تحصیل، در خدمتِ شریفالعلما و حاج ملااحمد نراقی و کاشفالغطا، بهگونهای بهذهن و حافظة خود مغرور بودم که هرگاه مطلبی را بهطور دقیق بررسی میکردم و چیزی را درک میکردم، اگر خلاف آن را از استادان خود میشنیدم، توجّهی بهآن نداشتم و حتّی بهبحثهای ایشان گوش نمیدادم، ولی اکنون اگر کمترین شاگردم سخنی گوید، گوش میدهم تا مطلبش را تمام کند؛ زیرا بهواسطة اشکالِ یکی از شاگردان مبتدی، بهباطل بودن برخی از دیدگاههایم پیبردهام. دریای فقاهت، سیّدعبدالرّضا موسوی، ص46، بهنقل از زندگانی و شخصیّت شیخ انصاری؛ ص101.