شیخ انصاری، دستگیری از فقیران و مستمندان را وظیفة خود می‌دانست. وی از کودکی این شیوة خداپسندانه را داشته است. بارها دیده بودند او شام خود را به‌فقیری که در بُقعة پیرمحمّد، واقع در محلّة حیدرخانة دزفول زندگی می‌کرد، می‌بخشد و خود با شکم گرسنه یا با خوردنِ غذای اندکی می‌خوابد. دریای فقاهت، سیّدعبدالرّضا موسوی، ص62، به‌نقل از زندگانی و شخصیّتِ شیخ انصاری، ص104. افزون بر اهلِ علمِ نجفِ اشرف، شیخ از عالمان و طلبه‌های شهرستان‌ها نیز پشتیبانی و آنان را تشویق می‌کرد و با وجود آنان در شهرستان‌ها، اجازه نمی‌داد سهمِ امام علیه‌السلام را به‌نجف اشرف منتقل کنند و سفارش می‌کرد تا آن را در همان شهر، به‌مصرفِ طلابِ علوم دینی برسانند. دریای فقاهت، سیّدعبدالرّضا موسوی، ص63، به‌نقل از زندگانی و شخصیّتِ شیخ انصاری، ص103؛ سیمای فرزانگان، ص359؛ فقهای نامدار، ص328.