پیش از ریاست شیخ انصاری، زائرانِ عتباتِ عالیات، از دو راه به‌زیارت می‌رفتند: 1.از راهِ هور و رودخانة فرات که گاهی قایق آنان غرق می‌شد. 2.از راهِ صحرا که بیشترِ وقت‌ها، اعرابِ بادیه‌نشین، آنان را غارت می‌کردند. شیخ، وکیلِ خود، محمّد صالح کُبَّه را نزدِ حکومتِ بغداد فرستاد و پیغام داد که من پولِ ساختِ کاروان‌سرایی را در میانِ راه می‌دهم، تو نیز یک قبیلة عرب را در اطراف آن کاروان‌سرا زمین بده تا ساکن شوند و به‌آنان فرمان ده برای حفظِ جانِ مسافران، از آسیبِ غارت‌گران، از آغاز تا پایانِ راه، کاروانِ زائران را همراهی کنند. والیِ بغداد که از سوی دولتِ عثمانی، حکومتِ عراق را در دست داشت، امرِ شیخ را پذیرفت و این کارِ مفید با کمکِ شیخ، عملی شد. دریای فقاهت، سیّدعبدالرّضا موسوی، ص63، به‌نقل از استاد الفقها، ص160.