بخشی از زندگانی شیخ انصاری، در زمانِ پادشاهیِ فتح‌علی شاه (1212- 1250 ه. ق.) بوده است. ایران در دوران قاجاریه، گرفتارِ دو دشمنِ نیرومند بود: روسیة تزاری، در شمال، و انگلستانِ استعمارگر، در جنوب. روسیه که از طرف شمال، بیش از دو هزار کیلومتر با ایران مرزِ مشترک داشت، در اوایل قرن سیزدهم هجری، برای به‌دست آوردنِ مستعمره‌های تازه و دست‌یابی به‌آب‌های خلیج فارس و اقیانوس هند، به‌قفقاز حمله کرد. قفقاز، در شمالِ آذربایجانِ کنونی، واقع است و در آن زمان جزءِ خاکِ ایران به‌شمار می‌رفت. روسیه در جنگ‌های ناپیوستة بیست و سه ساله (1219-1243 ه. ق.)، سرزمینِ آباد، پرجمعیّت و نفت‌خیزِ قفقاز را که بیشترِ مردمش مسلمان بودند، به‌تصرّف درآورد. این جنگ‌ها، دولتِ قاجار را ضعیف و ملّتِ ایران را فقیر گردانید. انگلستان نیز که مستعمرة بزرگ و پرفایدة خود؛ یعنی هندوستان را در تیررسِ خطرِ روسیه می‌دید، درصدد برآمد کشورهای اطرافِ هند، مانند ایران و افغانستان را، زیرِ نفوذِ خود درآورد و راه رسیدن به‌خلیج فارس و دریای آزاد را، بر روسیه ببندد. بنابر این، با بستنِ قراردادها و تحمیلِ تعهّدهای ناعادلانه بر دولت ایران، به‌هدف‌های استعماری خود، دست یافت. دریای فقاهت، سیّدعبدالرّضا موسوی، ص64، به‌نقل از جهان اسلام در عصرِ شیخِ انصاری، محسن احمدی، صص 58-63.