عن أبی عبدالله علیه‌السلام أنَّ رسولَ الله صلّی الله علیه وآله قال: أیُّما امرأةٍ رفعتْ من بیتِ زوجِها شیئاً من موضعٍ إلی موضعٍ ترید به صلاحاً نظر اللهُ إلیها و مَن نَظَرَ اللهُ إلیهِ لم یُعَذِّبْهُ. فقالتْ أمُّ سَلَمَةَ: یا رسولَ اللهِ ذهبَ الرجالُ بکلِّ خیرٍ، فأیَّ شیءٍ للنساءِ المساکینَ؟! فقال صلّی الله علیه وآله: بلی، إذا حملتِ المرأةُ کانت بمنزلةِ الصّائمِ القائمِ المجاهدِ بنفسِه و مالِه فی سبیلِ اللهِ، فإذا وضعت کان لها من الأجرِ ما لا تدری ما هو، لعظمه، فإذا أرضعت کان لها بکل مصةٍ کعِدلِ عتقِ محرَّرٍ مِن وُلْدِ اسماعیلَ، فإذا فرغتْ مِن رضاعِه ضَربَ ملکٌ کریمٌ علی جنبِها و قال: استأنفی العملَ قد غُفر لکِ. امالی شیخ صدوق، مجلس64، ح7، ص411.
امام صادق علیه‌السلام: رسول خدا صلّی الله علیه وآله فرمود: هر زنی در خانة شوهرش برای اصلاح چیزی را جابه‌جا کند، خدای عزوجل به‌او نظر کند و هرکه خداوند به‌او نظر کند عذابش نمی‌کند. ام سلمه عرض کرد: مردها همه ثواب‌ها را بردند، زن‌های بیچاره چه ثوابی می‌برند؟ فرمود: آری، چون زنی آبستن شود مقام روزه‌دار وشب‌زنده‌دار و جهادکننده با جان و مالش در راه خدا را دارد، و چون وضع حمل کند، اجر و پاداشی دارد که کسی بزرگی آن را نمی‌داند، و چون کودک را شیر بدهد به‌هر مکیدنی ثوابِ آزاد کردنِ یک بنده از فرزندان اسماعیل را دارد، و چون از شیر دادن فارغ شود فرشته‌ای بر پهلویش زده و می‌گوید: اعمال خود را از سر گیر که آمرزیده شدی.
- ۰۳/۰۷/۱۴