یا أَبا ذَرٍّ، مَن أَطاعَ اللّهَ عز و جل فَقَد ذَکَرَ اللّهَ وَإِن قَلَّتْ صَلاتُهُ وَصیامُهُ وَتِلاوَتُهُ لِلقُرآنِ. همان، ص468.
اى ابوذر، هرکه خداى عز و جل را اطاعت کند، خدا را یاد کرده است، هر چند نماز، روزه و تلاوتِ قرآنش کم باشد.
اى ابوذر، هرکه خداى عز و جل را اطاعت کند، خدا را یاد کرده است، هر چند نماز، روزه و تلاوتِ قرآنش کم باشد.
اى ابوذر، پرهیزکاران، کسانى‌اند که براى ترسِ از افتادن در شبهه، در آن چیزى از خداوند پروا مى‌کنند که از آن، پروا نمى‌شود.
اى ابوذر، دوست‌داشتنى‌ترینِ شما در نزد خداوند عز و جل آن کسی است که ذکرش بیشتر باشد و گرامى‌ترینِ شما در نزد خداى عز و جل، پروا کننده‌ترینِ شما از خداست، و نجات‌یابنده‌ترینِ شما از عذابِ خدا، پُر هراس‌ترینِ شما از خداست.
اى ابوذر، هر که دوست دارد گرامى‌ترین مردم باشد، از خداوند عز و جل پروا کند.
اى ابوذر، هرکس باکش نباشد که درآمدش از کجا است، خداوندِ عز و جل هم اهمیّت نخواهد داد که او را از چه سویى وارد آتش [دوزخ] کند.
اى ابوذر، انسان از پرهیزکاران به‌شمار نمى‌آید، مگر اینکه خود را بیش از حسابرسىِ شریکش، موردِ محاسبه قرار دهد، تا بداند غذایش، نوشیدنى‌اش و پوشاکش از کجاست: از حلال است یا از حرام؟
اى ابوذر، در عمل کردن به‌پرهیزکارى، بیشتر از عمل تنها، همّت کن؛ زیرا عمل به‌سبب پرهیزکارى، اندک نیست، و چگونه عملى که مورد قبول حقْ واقع شده است، اندک به‌حساب آید؟ خداوند مى‌فرماید: «تنها خداوند، از پرهیزکاران، مى‌پذیرد».
ى ابوذر، همة مسجدنشینى‌ها بیهوده است، جز سه‌تاى آن‌ها: نماز خواندن، یادِ خدا کردن، و در پىِ دانش بودن.
اى ابوذر، خداوندِ تبارک و تعالى مى‌فرماید: دوست‌داشتنى‌ترین بندگان من، کسانى هستند که به‌خاطر من، همدیگر را دوست دارند و دل‌هایشان در گروِ مسجدها است، و سحرگاهان، در حال آمرزش‌طلبى‌اند. آن‌ها همانان‌اند که هرگاه من بخواهم اهلِ زمین را کیفر دهم، به‌یاد آن‌ها، از کیفر آنان، چشم مى‌پوشم.
اى ابوذر، کامل [و بانشاط] وضو گرفتن در شرایطِ سخت، از کفّاره‌هاست و زیاد رفت و آمد کردن به مساجد، پیوندِ محکمِ شما (با خدا) است.