یا أَبا ذَرٍّ، اترُک فُضولَ الکَلامِ، وَحَسبُکَ مِنَ الکَلامِ ما تبلُغُ بِهِ حاجَتَکَ. همان، ص467.
اى ابوذر، زیادى سخن را رها کن و از سخن، به‌همان مقدار که حاجتت را تأمین مى‌کند، اکتفا کن.
اى ابوذر، زیادى سخن را رها کن و از سخن، به‌همان مقدار که حاجتت را تأمین مى‌کند، اکتفا کن.
اى ابوذر، خداوند عز و جل همراه زبان هر گوینده‌اى است. پس هرکس باید از خدا پروا کند و بداند که چه مى‌گوید.
اى ابوذر، کسی را بر سر سفرة خود میهمان کن که براى خدا دوستش دارى، و بر سفرة کسی بنشین که تو را در راه خداوند عز و جل دوست دارد.
اى ابوذر، جز با مؤمن، همنشنی مکن، و غذایت را جز انسانِ باتقواِ، نخورَد، و غذاىِ تبهکاران را هم نخور.
اى ابوذر، همنشینِ صالح، بهتر از تنهایى است، و تنهایى، بهتر از همنشین بد است. خواندنِ خوبى‌ها برای نوشتن دیگری، بهتر از خاموشى است و خاموشى، بهتر از خواندنِ بدى‌ها برای نوشتن دیگری است.
اى ابوذر، ذکرگو در میان غفلت‌زدگان، همانند جنگجو در میان فراریان از جنگ است.
اى ابوذر، هر جوانى که براى خدا، دنیا و لهو آن را رها کند و جوانى‌اش را در طاعت خدا به‌پایان ببرد، خداوند، پاداش هفتاد و دو صدّیق را به‌او مى‌دهد.
اى ابوذر، هرکس بدون اذان، اقامه بگوید، (و نماز بخواند) کسى با او جز دو فرشته‌اش (رقیب و عتید) که با او هستند، نماز نمى‌خواند.
اى ابوذر، هرگاه بنده‌اى در سرزمینى خشک، وضو بگیرد و یا تیمّم کند، سپس اذان و اقامه بگوید و نماز بخواند، خداوندِ عز و جل به‌فرشتگان دستور مى‌دهد که پشت سرش صف ببندند، که سرِ صف‌ها مشخص نیست، با رکوع او به‌رکوع مى‌روند و با سجدة او سجده مى‌کنند و با دعاى او، آمین مى‌گویند.
اى ابوذر، هرگاه مؤمن بمیرد، زمین تا چهل روز برایش مى‌گِرید.