امام کاظم علیه‌السلام فرمود: ما کلید (دسترسی و فهم) قرآن هستیم، به‌برکت ما دانشمندان می‌توانند سخن بگویند، و اگر ما نبودیم آنان گنگ و لال می‌شدند.
امام صادق علیه السلام فرمود: ما ریشة هرگونه خیرى هستیم و هر نیکى از شاخ و بر ماست، از این نیکی‌هاست: یکتاپرستى، نماز، روزه، فرو خوردن خشم، گذشت از بدى‌کننده، مهربانی بر محتاج، پرداختن به‌کار همسایه، اقرار به‌فضیلت برای صاحبان فضیلت، و دشمن ما ریشة هرگونه بدى است و هر زشتى و پلیدکارى از شاخ و بر ایشان است که از جمله آن‌هاست: دروغ، تنگ‌چشمى، سخن‌چینى، گسستن پیوند، رباخوارى، خوردن نارواى مال یتیم، عبور کردن از حدودى که خداوند به‌آنها دستور داده است، ارتکاب پنهان و پیداى پلیدکارى، زنا، دزدى و هرکار زشتى که با این‌ها همسو باشد؛ پس دروغ گفته هرکه گمان برده با ماست و به‌شاخه‌هاى دیگران چنگ زده است.
امام باقر علیه‌السلام فرمود: ما هرگاه فردى را ببینیم، حقیقت ایمان وحقیقت نفاق را در او تشخیص می‌دهیم.
امام باقر علیه‌السلام فرمود: ما کسانى هستیم که (دین) با ما آغاز و با ما پایان مى‌پذیرد، ما امامان هدایت و چراغ‌هاى تاریکى و گلدستة رهنمایى هستیم، ماییم نخستینیان و پایانیان.
خثیمه می‌گوید: امام باقر علیه‌السلام فرمود: ما درخت نبوت، و خانة رحمت، و کلیدهای حکمت و سرچشمة دانش، و جایگاه رسالت، و محل آمد و شد فرشتگان، و محل نهادن رازهای خداوند، و امانت خداوند در میان بندگانش، و حرم بزرگتر خداوند و پیمان خداوند، هستیم، پس هرکس به‌پناه دادن به‌ما، وفا کند، پس به‌تحقیق به‌پناه دادن به‌خداوند، وفا کرده، و هرکس به‌پیمانی که با ما بسته وفا کند پس به‌پیمانی که با خدا بسته وفا کرده است، و هرکس پیمانی را که با ما بسته بشکند و به‌ما مکر کند، در حقیقت پیمانی را که با خدا بسته، شکسته و با خداوند مکر و نیرنگ کرده است.
روایت شده است که امام سجاد علیه‌السلام فرمود: یک سال در تعقیب هر نماز، دعا می‌کردم و از خداوند سبحانه می‌خواستم که به‌من اسم اعظم را بیاموزد، تا آن‌که روزی نماز صبح را خواندم و در حالی که ایستاده بودم، چشمانم را خواب گرفت، در آن هنگام مردی را دیدم که جلوی من ایستاده است و به‌من می‌گوید: از خداوند متعال خواستی که به‌تو اسم اعظم را بیاموزد؟ گفتم: آری، فرمود: بگو: «اللهُمَّ إنِّی أسألُکَ باسمِ اللهِ اللهِ اللهِ اللهِ اللهِ الَّذِی لا إلَهَ إلَّا هُوَ رَبُّ العَرشِ العَظِیمِ». امام سجّاد می‌فرماید: پس به‌خدا قسم، این دعا را برای هیچ حاجتی نخواندم مگر آن‌که خواسته‌ام اجابت گردید.
ابوجارود می‌گوید: امام سجاد علیه‌السلام فرمود: چرا مردم با ما دشمنی می‌کنند؟! پس ما به‌خدا قسم، درخت نبوّت (نبوّت همة پیامبران به‌ما برمی‌گردد؛ زیرا انتصاب هر پیامبری به‌این مقام، از طرف پروردگار، مشروط به‌اقرار و پذیرش نبوّت پیامبر آخرالزّمان و امامت جانشینان او بوده است) و خانة رحمت، و معدن دانش، و محلّ آمد و شد فرشتگان هستیم.
ابوربیع شامی می‌گوید: امام صادق علیه‌السلام فرمود: هرکس خودپسند باشد، هلاک شده است، و هرکس خود رأی باشد، به‌فنا رفته است، و همانا عیسی بن مریم علیه‌السلام گفت: بیماران را معالجه کردم و به‌اذن خدا شفایشان دادم، و به‌اذن خدا، نابینای مادرزاد و آن‌که دچار بیمارى پیسى بود را خوب کردم، و مرده‌ها را معالجه کردم و به‌اذن خدا آنان را زنده کردم، و احمق را معالجه کردم، ولی نتوانستم اصلاحش کنم! سؤال شد: یا روح‌الله، احمق کیست؟ فرمود: خودرأی و خودپسند؛ آن‌که تمام برتری را از آن خود می‌داند و هیچ‌کس را از خود برتر نمی‌داند، و تمام حق را به‌خود می‌دهد، و هیچ وظیفه‌ای برای خود قائل نیست، این شخص همان احمقی است که هیچ راهی برای درمانش وجود ندارد!
پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: خوشا به‌حال کسی که خودش مرا ببیند، و خوشا به‌حال کسی که دیدارکنندة مرا ببیند، و خوشا به‌حال کسی که دیدارکنندة دیدارکنندة مرا، ببیند. به‌قول شاعر:
گر میسّر نشود بوسه زدن پایش را هرکجا پا بنهد بوسه زنم جایش را
بر زمینی که نشانِ کف پای تو بود سال‌ها بوسه‌گه اهل نظر خواهد بود.
راوی می‌گوید: حسن بن علی علیهماالسلام برای مردم خطبه خواند (سخنرانی کرد) و فرمود: ای مردم، من به‌شما از اوصاف برادری که داشتم خبر می‌دهم؛ 1-او در چشم من از بزرگترین مردم بود و اصل بزرگی او در دیدة من، کوچکی دنیا در چشمش بود، 2- او از تسلّط شکمش خارج بود؛ لذا به‌آنچه وسعش به‌آن نمی‌رسید میل پیدا نمی‌کرد، و اگر به‌چیزی دسترسی پیدا می‌کرد در آن زیاده روی نمی‌کرد، 3-او از تسلّط شهوتش بیرون بود؛ لذا برای اطاعت از شهوت، به‌یک‌دندگی، نادانی و انحراف از راه حق و صحیح کشیده نمی‌شد و عقل و نظر درستش را تحت تأثیر قرار نمی‌داد، 4-او از تسلط نادانی و بی‌عقلی بیرون بود؛ لذا هیچ‌کاری را انجام نمی‌داد مگر زمانی که اعتماد و اطمینان داشت که آن کار برایش نفع زیاد اخروی یا دنیوی دارد و این نفع دنیوی هم ضرری به‌آخرت نمی‌زند، 5-پُر اشتها و زیاده‌خواه و حریص بر دنیا نبود، 6-و خشم و غضب نمی‌کرد 7-و از مراجعات و درخواست‌های زیاد و بدرفتاری مردم خسته، بدحال و دلتنگ نمی‌شد، 8-بیشتر اوقات خیلی خاموش بود، وقتی هم احساس تکلیف می‌کرد و لب به‌سخن می‌گشود از سایر گویندگان سبقت می‌گرفت و بر آنان غلبه می‌کرد، 9-اهل جرّ و بحث و بگو و مگو نبود، 10-و در دعوا شرکت نداشت، 11-و دلیل مدّعای خود را فقط در محضر قاضی بیان می‌کرد، نه‌این که مانند بیشتر مردم، عادتش این باشد که اگر کسی به‌او ستمی می‌کرد، شکایتش را نزد این و آن بکند، بلکه صبر می‌کرد تا داوری بیابد تا وی، بین او و کسی که به‌او ستم کرده قضاوت کند، 12-از برادرانش غفلت نمی‌کرد، 13-و چیزی را بدون آنان به‌خود اختصاص نمی‌داد، 14- براثر کثرت روزه و نماز و سایر عبادات، ضعیف شده بود و از آنجایی که برای مؤمنان تواضع می‌کرد و اهل جرّ و بحث و به‌کرسی نشاندن حرف خود نبود، فکر می‌کردند آدم ضعیفی است و بعضاً به‌او ظلم می‌کردند، گرچه در واقع آدم نیرومندی بود، ولی اگر عرصة اقدام، تکلیف و جهاد می‌رسید، شیری جهنده و گردان‌فراز بود، 15- یکی از خُلقیات نیکوی او این بود که در سرزنش کردن کسی که در حقّش کوتاهی کرده بود، عجله نمی‌کرد؛ چون امکان داشت که او عذری داشته باشد، 16- نه تنها به‌آنچه می‌گفت عمل می‌کرد، بلکه چیزهایی هم بود که نمی‌گفت ولی به‌آنها عمل می‌کرد، 17-اگر ناگزیر از انجام یکی از دو کار بود، و نمی‌دانست ثواب کدام عمل بیشتر است، نگاه به‌نزدیکترین آن دو به‌هوس می‌کرد، و با آن عمل مخالفت می‌کرد، 18-دردش را فقط برای کسی می‌گفت که از او امید بهبودی داشت، 19-و فقط باکسی مشورت می‌کرد که از او امید خیرخواهی داشته باشد، 20- دلتنگ و خسته نمی‌شد، 21-و ناراضی و عصبانی نمی‌شد، 22-و شکایت نمی‌کرد، 23- و پُرخواهش نبود، 24-و انتقام نمی‌گرفت، 25-و دشمن شناس بود و از دشمن غفلت نمی‌کرد. پس اگر بر انجام تمام این خلقیات بزرگوارنه توان دارید، بر شما باد به‌آراسته شدن به‌آنها، و اگر توان عمل کردن به‌همة آنها را ندارید، پس عمل کردن به‌کم بهتر است از عمل نکردن به‌همه. و هیچ توان و نیرویی نیست مگر از ناحیة خداوند.