روایت 154-خلقت نور پیامبر صلّی الله علیه و آله

قال الصادقُ علیه‌السلام: «إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ» اللیلة فاطمة و القدرُ اللّهُ فمن عرف فاطمة حقَّ معرفتِها فقد أدرک لیلة القدر...تفسیر الفرات الکوفی، ص666، ح513.

عن کتاب «الأنوار و الأذکار» عن الصادق عن أبیه الباقر علیهماالسلام، أنه من قرأ القدر بعد الصبح عشراً، وحین تزول الشمس عشراً، و بعد العصر عشراً، أتعب ألفی کاتبٍ، ثلاثین سنةً. مستدرک الوسائل، ج5، ص92، 23-باب نبذة مما یُستَحَبُّ أن یُزادَ فی تعقیبِ الصَّبحِ، ح5419/12- بحارالأنوار، ج83، 65-باب التعقیب المختص بصلاة الفجر، ص161- حاشیة مفاتیح الجنان، تعقیب نماز صبح، ص149.

امام صادق از پدرشان امام باقر علیهماالسلام نقل کرده‌اند که آن حضرت فرمود: هرکه ده مرتبه بعد از صبح و هنگام (نزدیک) زوال خورشید ده مرتبه و بعد از عصر (هنگام غروب) ده مرتبه سورة قدر را بخواند، دو هزار نویسنده را سی سال به‌زحمت می‌اندازد.

فروی عن أمیرالمؤمنین علیِّ بن أبی طالب علیه‌السلام قال: کان اللهُ ولا شئ معه، فأوَّلُ ماخَلق نورَ حبیبِه محمَّدٍ صلّی الله علیه و آله قبل خلقِ الماءِ والعرشِ والکرسیِّ والسماواتِ والأرضِ و اللوحِ والقلمِ والجنةِ والنارِ والملائکةِ وآدمِ وحواءَ بأربعةٍ وعشرین وأربعمائة ألف عام، فلمّا خلقَ اللهُ تعالى نورَ نبیِّنا محمَّدٍ صلّی الله علیه و آله بقی ألفَ عامٍ بینَ یدیِ اللهِ عزّوجلّ واقفاً یُسبحه ویحمده، والحقُّ تبارک وتعالى یَنظر إلیه ویقول: یا عبدی أنت المراد والمرید، وأنت خیرتی من خلقی، وعزّتی وجلالی لولاک ما خلقتُ الأفلاکَ، مَن أحبَّک أحبَبتُه، ومَن أبغضَک أبضغتُه، فتلألأ نورُه وارتفعَ شعاعُه،‌ فخَلَقَ اللهُ منه اثنی عَشَرَ حِجَاباً أوّلها حجاب القدرة، ثم حجاب العظمة، ثم حجاب العزة، ثم حجاب الهیبة، ثم حجاب الجبروت، ثم حجاب الرحمة، ثم حجاب النُّبوَّة، ثم حجاب الکبریاء [الکرامة]، ثم حجاب المنزلة، ثم حجاب الرفعة، ثم حجاب السعادة، ثم حجاب الشفاعة، ثمَّ إنَّ اللهَ تعالى أمر نورَ رسولِ الله صلّی الله علیه و آله أن یَدخل فی حجاب القدرة فدخل وهویقول: «سبحان العلی الاعلى» وبقی على ذلک اثنى عشر ألف عام، ثم أمره أن یدخل فی حجاب العظمة فدخل وهو یقول: «سبحان عالِمِ السِّرِّ وأخفى» أحد عشر ألف عام، ثم دخل فی حجاب العزة وهو یقول: «سبحان الملک المنان» عشرة آلاف عام، ثم دخل فی حجاب الهیبة وهو یقول: «سبحان من هو غنی لا یفتقر» تسعة آلاف عام، ثم دخل فی حجاب الجبروت وهو یقول: «سبحان الکریم الأکرم» ثمانیة آلاف عام، ثم دخل فی حجاب الرحمة وهو یقول: «سبحان رب العرش العظیم» سبعة آلاف عام، ثم دخل فی حجاب النبوة وهو یقول: «سبحان ربک رب العزة عما یصفون» ستة آلاف عام، ثم دخل فی حجاب الکبریاء و هو یقول: «سبحان العظیم الأعظم» خمسة آلاف عام، ثم دخل فی حجاب المنزلة وهو یقول: «سبحان العلیم الکریم» أربعة آلاف عام، ثم دخل فی حجاب الرفعة وهو یقول: «سبحان ذی الملک و الملکوت» ثلاثة آلاف عام، ثم دخل فی حجاب السعادة و هو یقول: «سبحان من یُزیل الأشیاء ولا یزول» ألفی عام، ثم دخل فی حجاب الشفاعة وهو یقول: «سبحان الله وبحمده سبحان الله العظیم» ألف عام.

قال الإمام علیُّ بنُ ابی طالب علیه‌السلام: ثُمَّ إنَّ اللهَ تعالى خلق من نور محمَّد صلّی الله علیه و آله عشرین بحراً من نور، فی کل بحر علوم لا یعلمها إلا اللهُ تعالى، ثم قال لنور محمّد صلّی الله علیه و آله: أنزل فی بحر العزّ فنزل، ثم فی بحر الصّبر، ثم فی بحر الخشوع، ثم فی بحر التّواضع، ثم فی بحر الرّضا، ثم فی بحر الوفاء، ثم فی بحر الحلم، ثم فی بحر التّقى، ثم فی بحر الخشیة، ثم فی بحر الإنابة، ثم فی بحر العمل، ثم فی بحر المزید، ثم فی بحر الهدى، ثم فی بحر الصّیانة، ثم فی بحر الحیاء، حتى تقلّب فی عشرین بحراً، فلمّا خرج من آخر الأبحر قال الله تعالى: یا حبیبی ویا سیِّدَ رسلی، ویا أوَّلَ مخلوقاتی ویا آخرَ رُسُلی، أنت الشفیع یوم المحشر، فخرَّ النورُ ساجداً، ثُمَّ قامَ، فقطرت منه قطراتٌ کان عددُها مائةَ ألف وأربعة وعشرین ألف قطرة، فخلق الله تعالى من کلِّ قطرة من نوره نبیاً من الأنبیاء، فلمّا تکاملتِ الأنوارُ صارت تطوف حولَ نور محمّد صلّی الله علیه و آله کما تطوف الحجاجُ حول بیت الله الحرام، وهم یُسبحون الله ویحمدونه ویقولن: «سبحان من هو عالم لا یجهل، سبحان من هو حلیم لا یعجل، سبحان من هو غنی لا یفتقر» فناداهم اللهُ تعالى: تعرفون من أنا؟ فسبق نورُ محمَّدٍ صلّی الله علیه وآله قبل الأنوار ونادى: «أنت الله الذی لا إله إلا أنت، وحدک لا شریک لک، رب الأرباب، ومَلکُ الملوک» فإذا بالنداء من قبل الحق: «أنت صفیی، وأنت حبیبی، وخیر خلقی، أمَّتُک خیر أمَّةٍ أخرجت للناس [سورة آل عمران (3) آیة110.]» ... الکوثر فی أحوال فاطمة سلام الله علیها بنت نبیِّ الأطهر صلّی الله علیه و آله، السید محمد باقر الموسوی، ج1، ص84 به‌نقل از بحارالأنوار، ج15، ص27، دارإحیاءِالتراثِ العربیِّ، بیروت-لبنان. با استفاده از فرمایشات آیت‌الله جرجانی در جلسة موسی بن جعفر علیهماالسلام، شب ولادت حضرت فاطمة زهرا سلام الله علیها، 12/10/1402.

از امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه‌السلام نقل شده است که آن حضرت فرمود: خدا بود و هیچ چیزی با او نبود، پس اولین چیزی که خلق کرد نورِ حبیبش محمّد صلّی الله علیه و آله بود، چهارصد و بیست و چهار هزار سال قبل از آن‌که آب، عرش، کرسی، آسمان‌ها، زمین، لوح، قلم، بهشت، جهنّم، فرشتگان، آدم و حواء را خلق کند. پس چون خداوند متعال نور پیامبر ما، محمّد صلّی الله علیه و آله را خلق کرد، هزار سال این نور در پیشگاه خداوند عزوجل ایستاد در حالی که مشغول تسبیح و ستایش او بود و خداوند تبارک وتعالی او را می‌نگریست و می‌فرمود: ای بندة من، فقط تو اراده شده (همة کائنات مرید تو هستند) و اراده کننده‌ای، و تو انتخاب شده از میان مخلوقات من هستی، به‌عزّت و جلالم قسم، اگر تو نبودی، کائنات را خلق نکرده بودم، هرکه تو را دوست بدارد، من او را دوست می‌دارم و هرکه با تو دشمن باشد من با او دشمن هستم، پس نورش درخشید و شعاعش بالارفت، آن‌گاه خداوند از آن نور، دوازده حجاب خلق کرد؛ اوّلین حجاب، حجاب قدرت بود، بعد حجاب بزرگی، بعد حجاب شکست ناپذیری، بعد حجاب ابهّت، بعد حجاب جبروت، بعد حجاب رحمت، بعد حجاب پیامبری، بعد حجاب کبریاء [کرامت]، بعد حجاب مقام و جایگاه، بعد حجاب بلندی، بعد حجاب خوشبختی، بعد حجاب شفاعت، سپس خدای متعال به‌نور رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم امر کرد که واردِ حجابِ قدرت شود، پس او داخل شد در حالی که می‌گفت: «منزّه است آن خدای عالیِ بالاتر» و بر همین حال دوازده هزار سال (از سال‌های آن عالَم) باقی ماند، آن‌گاه به‌آن نور دستور داد تا داخل در حجابِ عظمت شود، و او وارد شد در حالی که یازده هزار سال، می‌گفت: «منزّه است باخبر از اسرار و آنچه مخفی است»، سپس داخل در حجابِ عزّت شد، در حالی که ده هزار سال می‌گفت: «منزّه است پادشاه روزی دهنده و بخشنده»، سپس به‌درونِ حجابِ هیبت رفت، در حالی که نُه هزار سال می‌گفت: «منزّه است کسی که ثروتمند است و فقیر نمی‌شود»، پس از آن، واردِ حجابِ جبروت شد، در حالی که هشت هزار سال می‌گفت: «منزّه است سخاوتمندِ سخاوتمندتر»، بعد از آن، داخلِ حجابِ رحمت شد، در حالی که هفت هزار سال می‌گفت: «منزّه است پروردگارِ عرشِ بزرگ»، سپس واردِ حجابِ نبوّت شد، در حالی که شش هزار سال می‌گفت: «منزّه است پروردگارت، پروردگار عزّتمندی، از آنچه توصیفش می‌کنند»، بعد از آن، درونِ حجابِ کبریاء رفت، در حالی که پنج هزار سال می‌گفت: «منزّه است بزرگِ بزرگتر»، بعد واردِ حجابِ منزلت شد، در حالی که چهار هزار سال می‌گفت: «منزّه است دانای بزرگوار»، پس از آن واردِ حجابِ رفعت شد، در حالی که سه هزار سال می‌گفت: «منزّه است صاحبِ پادشاهی و ملکوت»، سپس درونِ حجابِ سعادت شد، در حالی که دو هزار سال می‌گفت: «منزّه است کسی که تمام چیزها را از بین می‌بَرَد و خود از بین نمی‌رود»، و در پایان، واردِ حجاب شفاعت شد، در حالی که هزار سال می‌گفت: «منزّه است خدا و من او را ستایش می‌کنم، منزّه است خدای بزرگ».

امام علی بن ابی طالب علیه‌السلام فرمود: سپس خداوند متعال از نور محمّد صلّی الله علیه و آله بیست دریا از نور آفرید، در هر دریا دانش‌هایی است که آن (علوم) را جز خدای متعال نمی‌داند، آن‌گاه به‌نور محمّد صلّی الله علیه و آله فرمود: در دریای عزّت فرود آی، و او نیز بلافاصله پایین آمد، بعد در دریای صبر، پس از آن، در دریای خشوع و بعد در دریای تواضع، آن‌گاه در دریای رضا، بعد در دریای وفا، سپس در در دریای حلم، بعد در دریای تقوا، بعد در دریای خشیت، سپس در دریای اِنابه، بعد در دریای عمل، سپس در دریای مزید، بعد در دریای هدایت، سپس در دریای حفظ، بعد در دریای حیا، تا این‌که در بیست دریا غلتید، پس از آن‌که آن نور از آخرین دریا بیرون آمد، خداوندِ متعال به‌او فرمود: ای حبیب من، و ای سرورِ رسولانِ من، و ای اولیّن مخلوقِ من، و ای آخرین پیامبرِ من، تویی شفیع در روز قیامت. نور به‌سجده افتاد، سپس برخاست، پس، از آن نور، قطراتی به‌تعداد صد و بیست و چهار هزار قطره، چکید، آن‌گاه خداوند متعال از هر قطره‌ای از نورش، پیامبری از پیامبران را آفرید، چون نورها کامل شدند، همه مانند حُجّاج که اطراف خانة خدا طواف می‌کنند (از چپ به‌راست)، اطرافِ نورِ محمّد صلّی الله علیه و آله می‌چرخیدند، در حالی که مشغولِ تسبیح و ستایش خدا بودند و می‌گفتند: «منزّه است آن کسی که عالِمی غیر جاهل است، منزّه است آن کسی که حلیمی بدون عجله است، منزّه است آن کسی که ثروتمندِ غیرِ محتاج (به‌دیگران) است»، آن‌گاه خدای متعال به‌آنان فرمود: می‌دانید من چه کسی هستم؟ بلافاصله نور محمّد صلّی الله علیه و آله قبل از نورهای دیگر پیشی گرفت و گفت: «تو خدایی هستی که هیچ معبود (برحقّ) ی جز تو نیست، تنهایی و شریکی نداری، پروردگارِ پروردگارنی، و پادشاهِ تمامِ پادهاشان هستی». در این هنگام از جانبِ خداوند این صدا آمد: «تو برگزیدة من هستی، و تو محبوبِ من و بهترین مخلوقاتم هستی، و امّتِ تو، بهترین امّتی هستند که برای مردم پدیدار شده‌اند».

روایت153-شش علاقه موجبِ اوّلین گناهان شد

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله:‌ أَوَّلُ مَا عُصِیَ بِهِ اللَّهُ تَعَالَى سِتُّ خِصَالٍ؛ حُبُّ الدُّنْیَا وَ حُبُّ الرِّئَاسَةِ وَ حُبُّ الرَّاحَةِ وَ حُبُّ النَّوْمِ وَ حُبُ النِّسَاءِ وَ حُبُّ الطَّعَامِ. إرشادالقلوب، للدیلمی، ص177.

رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: شش خصلت اولین چیزهایی بود که به‌وسیلة آنها معصیت خداوند متعال محقّق شد؛ دنیا دوستی، ریاست طلبی، میل به‌آسایش، علاقة به‌خواب، دوست داشتنِ زنان، و علاقة به‌غذا خوردن.

روایت152-مجازاتِ اُخرویِ اطاعتِ مطلق از زن

عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْهِ السَّلاَمُ عَنِ اَلنَّبِیِّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ أَنَّهُ قَالَ فِی وَصِیَّتِهِ لَهُ: یَا عَلِیُّ، مَنْ أَطَاعَ اِمْرَأَتَهُ أَکَبَّهُ اَللَّهُ عَلَى وَجْهِهِ فِی اَلنَّارِ، فَقَالَ عَلِیٌّ عَلَیْهِ السَّلاَمُ: وَ مَا تِلْکَ اَلطَّاعَةُ؟ قَالَ: یَأْذَنُ لَهَا فِی اَلذَّهَابِ إِلَى اَلْحَمَّامَاتِ وَ اَلْعُرُسَاتِ وَ اَلنِّیَاحَاتِ وَ لُبْسِ اَلثِّیَابِ اَلرِّقَاقِ. خصال شیخ صدوق، ج1، باب الأربعة، ح2، ص189.

امام صادق علیه‌السلام از پدرش، امام باقر و ایشان از جدّشان، امام حسین و ایشان از علیّ بن ابی طالب علیهم‌السلام نقل می‌کنند که ایشان از پیامبر صلّی الله علیه و آله نقل کردند که حضرت در ضمنِ وصّیتی به‌علی علیه‌السلام فرمود: علی جان، هرکس از زنش اطاعت کند، خداوند او را با صورت به‌آتش جهنّم می‌اندازد، علیّ علیه‌السلام عرض کرد: منظور چه نوع اطاعت کردنی است؟ فرمود: به‌زنش اجازه دهد که با پوشیدن لباس‌های نازک، به‌حمّام‌ها، عروسی‌ها و عزاداری‌ها برود.

حکایت148-عکس العمل امام سجاد علیه‌السلام در برابر دلقک!

عن أبی عبد الله علیه‌السلامُ، قالَ: کانَ بالمدینةِ رجلٌ بَطَّالٌ یَضحکُ الناسُ منهُ، فقال: قد أعیانی هذا الرجلُ أن أضحکه؛ یعنی علیَّ بن الحسین علیهماالسلام، قال: فمرَّ علیٌّ علیه‌السلام وخلفه مولیانِ له، فجاء الرجلُ حتى انتزع رداءَه من رَقَبَتِهِ، ثُمَّ مضى، فلم یَلتفت إلیه علیٌّ علیه‌السلام، فاتَّبِعوه وأخذوا الرداءَ منه، فجاءواه به فطرحوه علیه، فقال لهم: مَن هذا؟ فقالوا له: هذا رجلٌ بطالٌ یَضحک منه أهلُ المدینة. فقال: قولوا له: إنَّ للهِ یوماً یَخسر فیه المبطلونَ «وَ لِلّهِ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ یَوْمَ تَقُومُ السّاعَةُ یَوْمَئِذٍ یَخْسَرُ الْمُبْطِلُونَ». الأمالی للصدوق، المجلس التاسع و الثلاثون، ص220، ح6.

امام صادق علیه‌السلام فرمود: در مدینه مرد دلقکی بود که مردم از کارهای او می‌خندیدند، ولی در بارة امام سجاد می‌گفت: این مرد مرا از خنداندنِ خویش، درمانده و عاجز کرده است. مرد دلقک هنگامی که امام سجاد علیه‌السلام به‌همراه دو تن از غلامان خود، از راهی می‌رفتند، خود را به‌ایشان رساند و عبای مبارکش را از روی دوشش برداشت و رفت، امام علیه‌السلام بدون توجه به‌این کارِ [زشت] او به‌راه خود ادامه داد، مردم دنبال آن دلقک رفتند و عبا را از وی گرفته و برای ایشان آورده و بر روی دوش ایشان انداختند، حضرت از آنان پرسید: این [شخص] کیست؟ گفتند: این [شخص] مردی دلقک است که مردم مدینه به‌کارهایش می‌خندند. امام علیه‌السلام [با اقتباس از آیه‌ای از قرآن که می‌فرماید: حاکمیّت و پادشاهیِ آسمان‌ها و زمین از آنِ خداست؛ و آن روز که قیامت برپا شود، اهلِ باطل زیان مى‌بینند.] فرمود: به‌او بگویید: برای خدا روزی است که در آن، اهلِ باطل زیان می‌بینند!

روایت151-لزوم محاسبه در هر روز

عَنْ أَبِی الْحَسَنِ علیه‌السلام قَالَ: لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یُحَاسِبْ نَفْسَهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ، فَإِنْ عَمِلَ حَسَنَةً اسْتَزَادَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ إِنْ عَمِلَ سَیِّئَةً اسْتَغْفَرَ اللَّهَ مِنْهَا وَ تَابَ إِلَیْهِ. وَ مِنْ کَلَامٍ لَهُ:‌ لَا خَیْرَ فِی الْعَیْشِ إِلَّا لِرَجُلَیْنِ؛ رَجُلٍ یَزْدَادُ فِی کُلِّ یَوْمٍ خَیْراً أَوْ رَجُلٍ یَتَدَارَکُ سَیِّئَةً بِالتَّوْبَةِ وَ أَنَّى لَهُ بِالتَّوْبَةِ وَ اللَّهِ لَوْ سَجَدَ حَتَّى یَنْقَطِعَ عُنُقُهُ مَا یَقْبَلُ اللَّهُ ذَلِکَ مِنْهُ إِلَّا بِوَلَایَتِنَا أَهْلَ الْبَیْتِ، أَلَا وَ مَنْ عَرَفَ حَقَّنَا وَ رَجَا الثَّوَابَ فِینَا وَ رَضِیَ بِقُوتِهِ وَ سَتَرَ عَوْرَتَهُ وَ دَانَ بِمَحَبَّتِنَا فَهُوَ آمِنٌ یَوْمَ الْقِیَامَةِ. إرشاد القلوب، الدیلمی، حسن بن محمد، ص182.  

امام ابوالحسن علیه‌السلام فرمود: از ما نیست کسی که هر روز به‌حساب خودش نرسد؛ که اگر کار ثوابی انجام داده از خدا بخواهد که آن را زیاد کند، و اگر کار بدی از او سر زده است برای آن کارش از خدا طلب آمرزش کند، و به‌سوی او برگردد، و باز آن حضرت می‌فرماید: در زندگی هیچ خیری نیست، مگر برای دو نفر؛ یکی آن فردی که هر روز یک کار خیری بر کارهای خوبش اضافه می‌کند، یا کسی که گناهی را با توبه تلافی و جبران می‌کند، و چگونه می‌تواند توبه کند؟! به‌خدا قسم، اگر آن قدر سجده کند که گردنش قطع شود خداوند توبة او را نمی پذیرد، مگر با ولایت ما اهل بیت. آگاه باشید! هرکس حقِّ ما را بشناسد و امیدِ ثواب را در [محبّت و ولایت ما] داشته باشد، و به‌مقدار خوراکش راضی باشد و عورتش را بپوشاند و متدیّن [و معتقد] به‌محبّتِ ما باشد، پس او روزِ قیامت در امان خواهد بود.        

روایت150-بوی تصمیمِ بر گناه و ثواب

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِیهِ علیهماالسلام قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْمَلَکَیْنِ هَلْ یَعْلَمَانِ الذَّنْبَ إِذَا أَرَادَ الْعَبْدُ أَنْ یَعْمَلَهُ أَوِ الْحَسَنَةَ؟ فَقَالَ: رِیحُ الْکَنِیفِ وَ رِیحُ الطِّیبِ سَوَاءٌ؟ قُلْتُ: لَا، قَالَ إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا هَمَّ بِالْحَسَنَةِ خَرَجَ نَفَسُهُ طَیِّبَ الرِّیحِ فَیَقُولُ صَاحِبُ الْیَمِینِ لِصَاحِبِ الشِّمَالِ قِفْ فَإِنَّهُ قَدْ هَمَّ بِالْحَسَنَةِ فَإِذَا هُوَ عَمِلَهَا کَانَ لِسَانُهُ و قَلَمَهُ وَ رِیقُهُ مِدَادَهُ فَأَثْبَتَهَا لَهُ وَ إِذَا هَمَّ بِالسَّیِّئَةِ خَرَجَ نَفَسُهُ مُنْتِنَ الرِّیحِ فَیَقُولُ صَاحِبُ الشِّمَالِ لِصَاحِبِ الْیَمِینِ قِفْ فَإِنَّهُ قَدْ هَمَّ بِالسَّیِّئَةِ فَإِذَا هُوَ فَعَلَهَا کَانَ لِسَانُهُ و قَلَمَهُ وَ رِیقُهُ مِدَادَهُ فَأَثْبَتَهَا عَلَیْهِ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ. إرشاد القلوب، الدیلمی، حسن بن محمد، ص180.   

عبدالله بن موسی بن جعفر علیهماالسلام می‌گوید: به امام موسی بن جعفر عرض کردم: آیا دو فرشتة مراقب انسان از این‌که انسان تصمیمِ بر گناه یا ثواب می‌گیرد با خبر می‌شوند؟ فرمود: بوی مستراح با بوی عطر یکسان است؟ عرض کردم: خیر، فرمود: هرگاه انسان تصمیم بگیرد کار خوبی انجام دهد نَفَسِ او از با بوی خوش از سینه‌اش بیرون می‌آید، در این هنگام فرشته‌ای که مأمور نوشتن کارهای خوب است به‌فرشته‌ای که مأمور نوشتن کارهای بد است می‌گوید: بایست؛ زیرا او می‌خواهد کار خوبی انجام دهد، پس اگر آن شخص آن کار خوب را انجام داد زبان، قلم و آب دهانش مداد او می‌شوند و آن کار خوب را برایش ثبت می‌کنند، و اگر اراده کرد که کار بدی را انجام دهد، نَفَسش با بوی بد از سینه‌اش خارج می‌شود و فرشتة مأمور کارهای بد با خبر می‌شود و به‌فرشته‌ای که مأمور نوشتن کارهای خوب است می‌گوید: بایست؛ زیرا او تصمیم به‌انجام گناه گرفته است، پس اگر آن فرد آن گناه را مرتکب شود زبان، قلم و آب دهانش مداد او هستند و در دنیا و آخرت آن گناه را برایش ثبت می‌کنند.

روایت 149-مجازات نمّامی و استبراء نکردن از بول

عَنِ اَلنَّبِیِّ صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ أَنَّهُ مَرَّ عَلَى اَلْبَقِیعِ فَوَقَفَ عَلَى قَبْرٍ ثُمَّ قَالَ اَلْآنَ أَقْعَدُوهُ وَ سَأَلُوهُ وَ اَلَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ نَبِیّاً لَقَدْ ضَرَبُوهُ بِمِرْزَبَةٍ مِنْ نَارٍ لَقَدْ تَطَایَرَ قَلْبُهُ نَاراً ثُمَّ وَقَفَ عَلَى قَبْرٍ آخَرَ فَقَالَ مِثْلَ مَقَالَتِهِ عَلَى اَلْقَبْرِ اَلْأَوَّلِ ثُمَّ قَالَ لَوْ لاَ أَنِّی أَخْشَى عَلَى قُلُوبِکُمْ لَسَأَلْتُ اَللَّهَ أَنْ یُسْمِعَکُمْ مِنْ عَذَابِ اَلْقَبْرِ مِثْلَ اَلَّذِی أَسْمَعُ فَقَالُوا یَا رَسُولَ اَللَّهِ مَا کَانَ فِعْلُ هَذَیْنِ اَلرَّجُلَیْنِ فَقَالَ کَانَ أَحَدُهُمَا یَمْشِی بِالنَّمِیمَةِ وَ کَانَ اَلْآخَرُ لاَ یَسْتَبْرِئُ عَنِ اَلْبَوْلِ. اَلْإِثْنَا عَشَرِیَّةِ فی المواعظ العددیة، اَلسَّیِّدُ مُحَمَّدٌ اَلْحُسَیْنِیُّ اَلْعَامِلِیُّ، ص38.

هنگامی که پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله در بقیع راه می‌رفتند نزد قبری ایستادند، سپس فرمودند: همین الآن او را نشاندند و از او سؤال کردند، قسم به‌آن کسی که مرا به‌حق برای پیامبر برانگیخت او را چنان با گرزی (پتکی) آهنی از آتش زدند که قلبش از آتش شعله‌ور شد، آن گاه کنار قبر دیگری ایستاد و مانند همان سخنان قبلی خود را آنجا هم تکرار فرمود، سپس فرمود: اگر ترس من از دل‌های شما نبود، از خدا درخواست می‌کردم که بعضی از آن عذاب‌های قبری را که من می شنوم به‌گوش شما هم برساند. عرض کردند: ای رسول خدا، کار این دو مرد چه بود؟ فرمود: یکی از آن دو میان مردم، نمّامی می‌کرد و دیگری از بول استبراء نمی‌کرد.