ای ابوذر، هرگاه از تو پرسشی شد که جوابش را نمی‌دانی، بگو: «نمی‌دانم»، تا از تبعات آن، رهایی یابی و دربارة چیزی که نمی‌دانی فتوا نده تا از عذاب خدا در روز رستاخیز برهی.
اى ابوذر! هرکس به‌دنبالِ دانش باشد تا با آن، مردم را فریب دهد، بوى بهشت را استشمام نمى‌کند.
ای ابوذر، همانا بدترین مردم، در پیشگاهِ خداوندِ متعال در روز رستاخیز، دانشمندی است که دانشش سودی ندارد، و هرکس دانشی بیندوزد که با آن مردم را به‌سوی خود جلب کند، بوی بهشت را استشمام نمی‌کند.
ای ابوذر: آیا هیچ یک از شما جز این انتظار می‌بَرَد: ثروتی طغیان‌زا، یا ناداریِ فراموشی‌آور، و یا بیماریِ تباه‌کننده، و یا پیری زمینگیرکننده، و یا مرگِ تجهیزکننده، و یا دجّال را که بدترین غائبی است که موردِ انتظار است، و یا رستاخیز را، که قیامت، هولناک‌تر و تلخ‌تر است؟
ای ابوذر، بر عُمرت، بخیل‌تر از درهم و دینارت باش.
ای ابوذر! مبادا هنگام لغزش (گناه)، به‌سر درآیی (مرگت فرا رسد)، که دیگر، نه از لغزش می‌توان رَست، و نه بازگشتی هست، و نه آن که بر جای تو می‌مانَد، بر حسب آنچه باقی می‌گذاری، تو را می‌ستاید، و نه کسی که تو بر او وارد می‌شوی، به‌آنچه به‌آن مشغول شدی، عذرت را خواهد پذیرفت.
ای ابوذر، هرگاه شب را به‌صبح رساندی، با خود دربارة شب، سخن نگو، و اگر روز را به‌شب رساندی، از صبح حرف نزن. از تندرستی‌ات بهره بگیر، پیش از آن‌که بیمار شوی و از زندگی‌ات استفاده کن، قبل از آن‌که بمیری؛ چه این‌که فردا، نامت را هم نمی‌دانی.
ای ابوذر، در دنیا آن‌گونه باش که گویا تو بیگانه و رهگذری بیش نیستی، و خودت را از مردگانِ داخلِ قبرها بشمار.
ای ابوذر، اگر به‌اجل و سیرِ آن نگاه کنی، با آرزو و غرورِ آن، دشمنی می‌کنی.
ای ابوذر! چه بسا کسانی که منتظر روزی هستند که آن را روز را به‌پایان نمی‌رسانند، و در انتظار فردایی هستند که هرگز به‌آن نمی‌رسند!