اى ابوذر، اگر فرزندِ آدم از روزى‌اش بگریزد، همان‌طور که از مرگ مى‌گریزد، روزى، او را خواهد گرفت، همان‌طور که مرگ، او را فرا مى‌گیرد.
اى ابوذر، خداوند عز و جل مى‌فرماید: به‌عزّت و جلالم سوگند، بندة من، خواستة مرا بر خواستة خود ترجیح نمی‌دهد، مگر این‌که جان او را بى نیاز کردم، و همّتش را آخرت قرار دادم، و آسمان‌ها و زمین را ضامن روزى‌رسانى به‌او کردم، و در برابر تنگ‌دستى، خود، او را کفایت کردم، و در پسِ هر داد و ستد و بازرگانى‌اى، خودم برایش هستم.
اى ابوذر، اگر همة مردم به‌همین یک آیه پایبند بودند، برایشان بس بود: «هرکس از خدا پروا کند، خدا براى او راهِ بیرون شدن قرار مى‌دهد و از جایى که حسابش را نمى‌کند، به‌او روزى مى‌رساند، و هرکس بر خدا اعتماد کند، او براى وى بس است. خداوند، فرمانش را به‌انجام مى‌رساند».
اى ابوذر، اگر دوست دارى که توانمندترینِ مردم باشى، بر خداى عز و جل توکّل کن، و اگر دوست دارى گرامى‌ترینِ مردم باشى، از خدا پروا کن، و اگر دوست دارى بى‌نیازترین مردم باشى، به‌آنچه در نزد خداى عز و جل است، اعتمادت بیشتر از آن چیزی باشد که در دست مردم است.
اى ابوذر، هرکس در قیامت، سه چیز با خود نداشته باشد، زیان دیده است. گفتم: آن سه کدام‌اند، پدر و مادرم فداى تو باد؟ فرمود: ورعی که مانع او از انجام دادن حرام‌هاى خداوندِ عز و جل شود، و حلمی که با آن، از نادانى سفیهان، جلوگیرى کند، و اخلاقی که با آن با مردم، مدارا کند.
اى ابوذر، در حقیقت، پارسایان و زاهدان، اولیاى خداوندِ متعال‌اند.
اى ابوذر، دانش، بیش از عبادت ارزش دارد. بدانید اگر چنان نماز بخوانید که همانند کوژپشتان شوید و چنان روزه بگیرید که مانندِ تار شوید، فایده‌اى ندارد، مگر به‌پارسایى.
اى ابوذر، پارسا باش تا عابدترینِ مردمان باشى، و بهترین دیندارىِ شما، پارسایى است.
اى ابوذر، اساسِ دین، پارسایى است و قُلّة آن، طاعت.
اى ابوذر، هرکه خداى عز و جل را اطاعت کند، خدا را یاد کرده است، هر چند نماز، روزه و تلاوتِ قرآنش کم باشد.