یا أَبا ذَرٍّ، اتِّقِ اللّهِ، وَلا تُرِ النَّاسَ أَنَّکَ تَخشى اللّه َ فَیُکرِموکَ وَقَلبُکَ فاجِرٌ. همان، ص464.
اى ابوذر! از خدا بترس و در حالى که دلى تبهکار دارى، براى جلبِ احترامِ مردم، نزد آنان خود را خداترس وانمود مکن.
اى ابوذر! از خدا بترس و در حالى که دلى تبهکار دارى، براى جلبِ احترامِ مردم، نزد آنان خود را خداترس وانمود مکن.
اى ابوذر، وقتى نور در دل وارد شد، دل، گشاد و وسیع مى‌شود. گفتم: ای رسول خدا، پدر و مادرم فدایت گردند! نشانة آن چیست؟ فرمود: بازگشت به‌سراى ماندگارى، و جا خالى کردن از سراى غرور، و آماده شدن براى مرگ، پیش از فرا رسیدنش.
اى ابوذر، پروردگارم به‌من خبر داد و فرمود: به‌عزّت و جلالم سوگند، عبادت‌پیشگان، جایگاه گریه را در نیافتند، و من، برایشان در رفیق اَعلى (در جوارِ خویش)، کاخى بنا مى‌کنم که هیچ کسى در آن با آن‌ها شریک نباشد. گفتم : اى پیامبر خدا، کدام مؤمن، زیرک‌تر است؟ فرمود: آن که بیشتر به‌یادِ مرگ است، و بهترین آمادگى را براى آن دارد.
اى ابوذر، کِشتِ آخرت، عمل نیکو و کِشتِ دنیا، دارایى و فرزندان است.
اى ابوذر، خوشا به‌حال بى‌رغبتان به‌دنیا و مشتاقان به‌آخرت؛ کسانى که زمین را فرش، و خاک آن را زیرانداز، و آبش را گوارا انتخاب کردند، و کتابِ خدا را لباسِ زیرین خود ،و دعایش را لباس رویینشان قرار دادند، و دنیا را ریز ریز کردند!
اى ابوذر، من از خداوند عز و جل خواسته‌ام که روزىِ هرکس که مرا دوست دارد، روزىِ کفاف قرار دهد و به‌هرکس که مرا دشمن مى‌دارد، مال و فرزندِ بسیار بدهد.
اى ابوذر، دنیا، دل‌ها و تن‌ها را مشغول مى‌کند و خداوندِ تبارک و تعالى از نعمت‌هاى حلالش از ما بازخواست مى‌کند. پس وضع چگونه است در نعمت‌هاى حرامش؟
اى ابوذر، دوست داشتن مال و بزرگی و سربلندی، براى دینِ مرد، نابود کننده‌تر است از افتادنِ دو گرگ به‌گلّة گوسفندان که آن‌ها را تا صبح، غارت کنند و چه چیزى از آن گوسفندان باقى می‌گذارند؟ به‌ایشان گفتم: اى پیامبر خدا، آیا خداترسانِ متواضعِ فروتن، که زیاد به‌یاد خدایند، زودتر از سایرِ مردم به‌بهشت مى‌روند؟ فرمود: نه؛ ولى فقراى مسلمان، مى‌آیند، در حالى که پایشان را بر گردنِ مردم مى‌گذارند. بهشت‌بانان به‌آن‌ها مى‌گویند: باشید تا حساب‌رسى شوید. مى‌گویند: به‌چه حساب‌رسى شویم؟ به‌خدا سوگند، ما مالک نبودیم تا ستم کنیم و از حدِّ خود بگذریم، و به‌ما چیزى هم داده نشده بود تا باز و بسته عمل نماییم؛ ولى پروردگارمان را پرستیدیم تا ما را فرا خواند و ما، اجابت کردیم.
اى ابوذر، من، لباس خشن مى‌پوشم، و بر زمین مى‌نشینم، و انگشتانم را مى‌لیسم، و بر الاغِ بدونِ پالان، سوار مى‌شوم، و کسى را هم پشتِ سرم سوار مى‌کنم. هرکس از سنّت من سرْ باز زند، از من نیست.
اى ابوذر، خداوندِ تبارک و تعالى به‌من وحى نکرد که مال بیندوزم، بلکه به‌من وحى کرد: «پس با ستایش، پروردگارت را تسبیح گوى و از سجده‌کنندگان باش. و پروردگارت را پرستش کن تا این‌که مرگت فرا رسد».