یَا أَبَا ذَرٍّ، لَا تَنْظُرْ إِلَى صِغَرِ الْخَطِیئَةِ وَ لَکِنِ انْظُرْ إِلَى مَنْ عَصَیْتَ. همان، ص460.
ای ابوذر، به‌کوچکى گناه نگاه نکن؛ بلکه به‌بزرگى کسى نگاه کن که از او نافرمانى کرده‌اى.
ای ابوذر، به‌کوچکى گناه نگاه نکن؛ بلکه به‌بزرگى کسى نگاه کن که از او نافرمانى کرده‌اى.
ای ابوذر، هرگاه خداوند تبارک و تعالى براى بنده‌اى خوبى بخواهد، گناهانش را در برابر دیدگانش مجسّم و گناه را براى او سنگین و فاجعه‌آمیز مى‌گرداند، و هرگاه براى بنده‌اى بدى بخواهد، گناهان او را از یاد او مى‌بَرَد.
ای ابوذر، مؤمن، گناهش را همانند صخره‌اى مى‌بیند که نزدیک است بر او سقوط کند و کافر، گناهش را چون مگسى مى‌بیند که از برابر بینى او مى‌گذرد.
ای ابوذر، پرهیزکاران، سرورند و دین‌شناسان، پیشوا، و همنشینی با آنان مایة فزونی است.
ای ابوذر: کُند هیچ‌گاه جلو نمی‌افتد، و آزمند، هرگز آنچه را برایش مقدَّر نشده به‌دست نمی‌آورد، و هرکس که خیر به‌دست آورد، از سوی خداست، و هرکس از شرّ در امان مانَد، از سویِ خداست.
ای ابوذر، تو در گذرِ شب و روز، در اَجَل‌هاى ناتمام و عمل‌هاى حفظ شده هستى، و مرگ، ناگهان در مى‌رسد. هرکس خیر بکارد، خیر دِرو مى‌کند، و هرکس شر بکارد، پشیمانى دِرو مى‌کند. و هر کِشاورزی، همان را دِرو مى‌کند که کِشته است.
ای ابوذر: حقوقِ خداوندِ عزوجل برتر از آن است که بندگان بتوانند آن را ادا کنند، و نعمت‌های خدا بیش از آن است که بندگان بتوانند آنها را بشمارند؛ ولی شب و روز با توبه سَرکنند.
ای ابوذر، گروهی از بهشتیان به‌‌گروهی از جهنّمیان، سَرَک می‌کشند، و از آنها می‌پرسند: چه چیز باعث گرفتاری شما به‌آتش شد، در حالی که خدا، ما را به‌فضلِ ادب‌آموزی و آموزشِ شما، به‌‌بهشت آورد؟ آنان می‌گویند: ما به‌خیر فرامی‌خواندیم؛ ولی خود به‌آن، عمل نمی‌کردیم.
ای ابوذر، هرگاه از تو پرسشی شد که جوابش را نمی‌دانی، بگو: «نمی‌دانم»، تا از تبعات آن، رهایی یابی و دربارة چیزی که نمی‌دانی فتوا نده تا از عذاب خدا در روز رستاخیز برهی.
اى ابوذر! هرکس به‌دنبالِ دانش باشد تا با آن، مردم را فریب دهد، بوى بهشت را استشمام نمى‌کند.