ای ابوذر، همانا بدترین مردم، در پیشگاهِ خداوندِ متعال در روز رستاخیز، دانشمندی است که دانشش سودی ندارد، و هرکس دانشی بیندوزد که با آن مردم را به‌سوی خود جلب کند، بوی بهشت را استشمام نمی‌کند.
ای ابوذر: آیا هیچ یک از شما جز این انتظار می‌بَرَد: ثروتی طغیان‌زا، یا ناداریِ فراموشی‌آور، و یا بیماریِ تباه‌کننده، و یا پیری زمینگیرکننده، و یا مرگِ تجهیزکننده، و یا دجّال را که بدترین غائبی است که موردِ انتظار است، و یا رستاخیز را، که قیامت، هولناک‌تر و تلخ‌تر است؟
ای ابوذر، بر عُمرت، بخیل‌تر از درهم و دینارت باش.
ای ابوذر! مبادا هنگام لغزش (گناه)، به‌سر درآیی (مرگت فرا رسد)، که دیگر، نه از لغزش می‌توان رَست، و نه بازگشتی هست، و نه آن که بر جای تو می‌مانَد، بر حسب آنچه باقی می‌گذاری، تو را می‌ستاید، و نه کسی که تو بر او وارد می‌شوی، به‌آنچه به‌آن مشغول شدی، عذرت را خواهد پذیرفت.
ای ابوذر، هرگاه شب را به‌صبح رساندی، با خود دربارة شب، سخن نگو، و اگر روز را به‌شب رساندی، از صبح حرف نزن. از تندرستی‌ات بهره بگیر، پیش از آن‌که بیمار شوی و از زندگی‌ات استفاده کن، قبل از آن‌که بمیری؛ چه این‌که فردا، نامت را هم نمی‌دانی.
ای ابوذر، در دنیا آن‌گونه باش که گویا تو بیگانه و رهگذری بیش نیستی، و خودت را از مردگانِ داخلِ قبرها بشمار.
ای ابوذر، اگر به‌اجل و سیرِ آن نگاه کنی، با آرزو و غرورِ آن، دشمنی می‌کنی.
ای ابوذر! چه بسا کسانی که منتظر روزی هستند که آن را روز را به‌پایان نمی‌رسانند، و در انتظار فردایی هستند که هرگز به‌آن نمی‌رسند!
ای ابوذر، مبادا با آرزویت امروز و فردا کنی، که همانا تو، برای امروزت هستی و نه پس از آن. اگر فردایی برایت بود، برای آن باش؛ همان‌طور که برای امروزت هستی، و اگر فردایی نبود، برای آنچه از دست داده‌ای، پشیمان نیستی.
ای ابوذر، پنج چیز را قبل از پنج چیز غنیمت بدان: جوانی‌ات را پیش از پیری، تندرستی‌ات را قبل از بیماری، توانگری‌ات را پیش از ناداری، فراغتت را قبل از اشتغال، و زنده‌بودنت را قبل از فرارسیدنِ مرگ.