«وَ لِکُلِّ أُمَّةٍ أَجَلٌ فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ لا یَسْتَأْخِرُونَ ساعَةً وَ لا یَسْتَقْدِمُونَ». سورة أعراف (7) آیة34.
و از برای هر جماعتی مدّتی است، پس زمانی که مدّت آن‌ها رسید، ساعتی تأخیر نمی‌افتد و از برای آن‌ها جلو هم نمی‌افتد.
از معصوم علیه‌السلام سؤال کردند: بعضی از اموات را می‌بینیم چشم آن‌ها باز است و بعضی بر هم است، کدام‌یک علامتِ سعادت و شقاوت است؟ حضرت فرمود: آن‌که چشمش باز است، موقعی که اجل آمد، چشمش باز بود، مهلت نداشت که چشم بر هم گذارد، و آن‌که چشمش بر هم است، موقعی که اجل آمد، چشمش بر هم بود، مهلت نداشت چشم باز کند. ولی عوام می‌گویند: آن که چشمش باز است، چشمش به‌دنیا و مال و منال است، و آن که چشمش بسته است، از دنیا صرفِ‌نظر کرده. اطیب البیان فی تفسیر القرآن، عبدالحسین طیب، ج10، ص67.
مسعدة بن زیاد می‌گوید: نزد امام صادق علیه‌السلام بودم، مردی به‌ایشان عرض کرد: پدر و مادرم فدایتان باد! من به‌مستراح خودم می‌روم، و همسایه‌هایی دارم که کنیزکان مطرب و آوازه‌خوان دارند. چه‌بسا عَمداً مدّت بیشتری می‌نشینم تا صدای آواز آنان را بشنوم. امام علیه‌السلام فرمود: چنین نکن! آن مرد عرض کرد: به‌خدا، نزد آن‌ها نمی‌روم و با آن‌ها برخوردی نداشته‌ام، تنها با گوش خود صدایی را می‌شنوم. امام علیه‌السلام فرمود: از خدا بترس! آیا نشنیده‌ای خداوند می‌فرماید: «گوش، چشم و دل، همه مورد سؤال هستند»؟ مرد عرض کرد: چرا، به‌خدا قسم گویا من این آیه از قرآن را از هیچ عرب و عجمی نشنیده‌ام، ناگزیر اگر خدا بخواهد دیگر به‌این کار زشت برنمی‌گردم، و من از خدا طلب آمرزش می‌کنم، حضرت فرمود: برخیز و غسل کن و هرچه می‌خواهی از خداوند طلب کن؛ زیرا تو در حال ارتکاب کار بزرگی بودی! چقدر حالت بد بود اگر بر همین حال می مُردی! خدا را ستایش کن و به‌درگاهش از هر چیزی که دوست ندارد، توبه کن؛ زیرا خدا فقط از زشتی‌ها خوشش نمی‌آید، و کارِ زشت را برای اهل خودش، رها کن؛ زیرا برای هر کار زشتی اهلی وجود دارد.