اى ابوذر، نخستین چیزى که از این امّتْ بالا مى‌رود (برداشته می‌شود)، امانتدارى و خشوع (کوچکی کردن. اصل آن از نرمى و آسانى است) است تا جایى که خاشعى نمى‌بینى.
اى ابوذر، زیرک، آن است که نَفسَش را خوار و براى پس از مرگ، کار کند، و ناتوان آن است که پیرو نَفس و هوسش باشد و در پىِ آن باشد و آروزها را از خداوند عز و جل بخواهد.
اى ابوذر، بنده‌ای، گناه مى‌کند و با آن، وارد بهشت مى‌شود! گفتم: پدر و مادرم فدایت باد! این، چگونه ممکن است؟ فرمود: آن‌گناه، همواره در برابر دیدگانش است تا توبه کند و از آن، به‌سوى خداى عز و جل مى‌گریزد تا وارد بهشت مى‌شود.
اى ابوذر، مردى کارِ نیک انجام مى‌دهد و به‌آن تکیه مى‌کند و کارهاى (گناهانِ) کوچک هم انجام مى‌دهد و به‌پیشگاه خداوند وارد مى‌شود، در حالى که خدا از او خشمگین است، مردى هم کار بد مى‌کند و از آن نگران است، [ولی] روز قیامت، آسوده خاطر مى‌آید.
اى ابوذر، در روز رستاخیز، گناهان انسان گنهکار، در میان کسانی که همان گناه او را مرتکب شده‌اند، به‌او عرضه مى‌شود، و او (به‌گناهِ خویش) مى‌گوید: من (از تو) ترسان بودم! پس گناه او آمرزیده مى‌شود.
اى ابوذر، اگر کسى به‌اندازة هفتاد پیامبر، عمل داشته باشد، شایسته است که آن را کم بداند و نگران باشد که نجات پیدا نمى‌کند.
اى ابوذر، خداوندِ متعال مى‌گوید: براى یک بنده، دو ترس و دو امان فراهم نمى‌کنم. اگر در دنیا، از من در امان باشد، او را در رستاخیز مى‌ترسانم و اگر در دنیا از من بترسد، در رستاخیز، در امانش مى‌دارم.
اى ابوذر، هرکس مى‌تواند بگِرید، گریه کند و هرکس نمى‌تواند، دلش را اندوهناک کند و خود را به‌گریه بزند؛ چرا که دلِ سخت، از خداوندِ متعال دور است، ولى درک نمى‌کنند.
اى ابوذر، هر کس از علمى برخودار شود که او را نگریانَد، سزاوار است که گفته شود: از علمى برخوردار شده که سودى برایش ندارد؛ زیرا خداوند عزوجل، دانشمندان را این چنین ستوده است: «بى‌گمان، کسانى که پیش از نزول آن (قرآن)، دانش یافته‌اند، چون این کتاب بر آنان خوانده شود، سجده‌کنان به‌روى در مى‌افتند و مى‌گویند: منزّه است پروردگار ما، که وعدة پروردگار ما، قطعاً انجام شدنى است، و بر روى زمین مى‌افتند و مى‌گریند و بر فروتنى آن‌ها افزوده مى‌شود».
اى ابوذر، خداوند عز و جل، هیچ‌گاه همانندِ اندوه طولانى، پرستیده نشد.