امام رضا علیه‌السلام فرمود: کسی که نمی‌تواند کاری کند تا با آن کار گناهانش پاک شود، پس زیاد بر محمد و آلش صلوات بفرستد که آن، گناهان را کاملاً از بین می‌بَرَد.
علی علیه‌السلام فرمود: هرکس به‌دنبالِ عیب‌هاى پوشیدة مردم باشد، خداوند متعال، او را از دوستىِ دل‌های آنان محروم مى‌کند.
امام سجاد علیه‌السلام فرمود: گفتار نیک ثروت را زیاد می‌کند و روزی را افزون می‌گرداند و مرگ را به‌تأخیر می‌اندازد و صاحبش را نزد خانواده محبوب و او را داخل بهشت می‌کند.
از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: هر شخصی از امت من از این چهار صفت در امان باشد، بهشت از آن او است؛ 1-کسی که اسیر و ذلیل دنیا و دنیا زده نشود، 2-فردی که از هوای نفسش تبعیت نکند، 3-شخصی که از شکم‌چرانی در امان باشد، 4-انسانی که از شرِّ غرائز جنسی در امان باشد.
امام صادق علیه‌السلام فرمود: عباس بن علی، عمویمان، دور اندیش و تیز هوش، استوار در ایمان، بود، همراه امام حسین جهاد کرد و در جنگ سختی‌های زیادی را به‌جان خرید، و به‌درجة شهادت نائل گردید.
از امام صادق و ایشان از پدرشان نقل کرده‌اند که ایشان فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: هرکس این چهار صفت در او باشد، خداوند او را در پناه و لطف خودش قرار می‌دهد و او را در حمت خود، وارد بهشت می‌کند: 1- خُلقِ خوشی که با آن در میان مردم زندگی کند، و آن را در جامعه پخش کند و مردم را به‌دین اسلام و مکتب اهل بیت علیهم‌السلام دعوت کند، 2- مدارا در برابر ناگواری‌ها و هرچه که انسان را ناراحت می‌کند، 3- دلسوزی نسبت به‌پدر و مادر، که این دلسوزی بالاتر از نیکی به‌آنها است 4- نیکی نسبت به‌زیر دست، نوکر، اجیر و کارگر.
فَلَمْ یَلْبَثِ الشَّامِیُّ إِلَّا قَلِیلًا حَتَّى مَرِضَ وَ اشْتَدَّ وَجَعُهُ، فَلَمَّا ثَقُلَ دَعَا وَلِیَّهُ، وَ قَالَ لَهُ: إِذَا أَنْتَ مَدَدْتَ عَلَیَّ الثَّوْبَ فِی النَّعْشِ، فَأْتِ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ وَ أَعْلِمْهُ أَنِّی أَنَا الَّذِی أَمَرْتُکَ بِذَلِکَ. قَالَ: فَلَمَّا أَنْ کَانَ فِی نِصْفِ اللَّیْلِ ظَنُّوا أَنَّهُ قَدْ بَرَدَ وَ سَجَّوْهُ، فَلَمَّا أَنْ أَصْبَحَ النَّاسُ خَرَجَ وَلِیُّهُ إِلَى الْمَسْجِدِ، فَلَمَّا أَنْ صَلَّى مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ عَلَیْهِ‌السَّلَامُ وَ تَوَرَّکَ- وَ کَانَ إِذَا صَلَّى عَقَّبَ فِی مَجْلِسِهِ- قَالَ لَهُ: یَا أَبَا جَعْفَرٍ، إِنَّ فُلَاناً الشَّامِیَّ قَدْ هَلَکَ، وَ هُوَ یَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَیْهِ. فَقَالَ أَبُوجَعْفَرٍ: کَلَّا، إِنَّ بِلَادَ الشَّامِ بِلَادُ صِرٍّ وَ بِلَادَ الْحِجَازِ بِلَادُ حَرٍّ وَ لَحْمُهَا [لَهَبُها] شَدِیدٌ، فَانْطَلِقْ فَلَا تَعْجَلَنَّ عَلَى صَاحِبِکَ حَتَّى آتِیَکُمْ، ثُمَّ قَامَ مِنْ مَجْلِسِهِ، فَأَخَذَ وَضُوءاً، ثُمَّ عَادَ فَصَلَّى رَکْعَتَیْنِ، ثُمَّ مَدَّ یَدَهُ تِلْقَاءَ وَجْهِهِ مَا شَاءَ اللَّهُ ثُمَّ خَرَّ سَاجِداً حَتَّى طَلَعَتِ الشَّمْسُ. ثُمَّ نَهَضَ فَانْتَهَى إِلَى مَنْزِلِ الشَّامِیِّ، فَدَخَلَ عَلَیْهِ، فَدَعَاهُ فَأَجَابَهُ، ثُمَّ أَجْلَسَهُ فَسَنَّدَهُ، وَ دَعَا لَهُ بِسَوِیقٍ فَسَقَاهُ، فَقَالَ لِأَهْلِهِ: امْلَئُوا جَوْفَهُ، وَ بَرِّدُوا صَدْرَهُ بِالطَّعَامِ الْبَارِدِ، ثُمَّ انْصَرَفَ، فَلَمْ یَلْبَثْ إِلَّا قَلِیلًا حَتَّى عُوفِیَ الشَّامِیُّ، فَأَتَى أَبَا جَعْفَرٍ عَلَیْهِ‌السَّلَامُ فَقَالَ: أَخْلِنِی، فَأَخْلَاهُ، فَقَالَ: أَشْهَدُ أَنَّکَ حُجَّةُ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ، وَ بَابُهُ الَّذِی یُؤْتَى مِنْهُ، فَمَنْ أَتَى مِنْ غَیْرِکَ خَابَ وَ خَسِرَ وَ ضَلَّ ضَلالًا بَعِیداً.
قَالَ لَهُ أَبُوجَعْفَرٍ عَلَیْهِ‌السَّلَامُ: وَ مَا بَدَا لَکَ قَالَ: أَشْهَدُ أَنِّی عَهِدْتُ بِرُوحِی وَ عَایَنْتُ بِعَیْنِی، فَلَمْ یَتَفَاجَأْنِی إِلَّا وَ مُنَادٍ یُنَادِی، أَسْمَعُهُ بِأُذُنِی یُنَادِی وَ مَا أَنَا بِالنَّائِمِ: رُدُّوا عَلَیْهِ رُوحَهُ، فَقَدْ سَأَلَنَا ذَلِکَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ. فَقَالَ لَهُ أَبُوجَعْفَرٍ عَلَیْهِ‌السَّلَامُ: أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْعَبْدَ وَ یُبْغِضُ عَمَلَهُ، وَ یُبْغِضُ الْعَبْدَ وَ یُحِبُّ عَمَلَهُ قَالَ: فَصَارَ بَعْدَ ذَلِکَ مِنْ أَصْحَابِ أَبِی‌جَعْفَرٍ عَلَیْهِ‌السَّلَامُ. الأمالی، ط دار الثقافة، الشیخ الطوسی، ج1، ص410.
سلیمان می‌گوید: مردی از اهالی شام با امام باقر علیه‌السلام رفت و آمد داشت و در مدینه اقامت گزیده بود و به‌مجلس آن حضرت می‌آمد، و به‌حضرت می‌گفت: ای محمد، فکر نکن که من به‌دلیل [دوستی تو یا] خجالت از تو است که نزد تو می‌آیم و یا این حرف را پس گرفته‌ام که در روی زمین کسی از شما اهل بیت نزد من منفورتر است، و می‌دانم که اطاعت از خدا و رسولش و امیرالمؤمنین در دشمنی با شما است، ولی تو را مردی فصیح می‌بینم، تو با ادب و خوش‌گفتاری! همانا آمد و شد من نزد تو برای همین با ادب بودنت می‌باشد، و امام باقر علیه‌السلام در جواب او، با خوبی صحبت کرده و می‌فرمود: هرگز هیچ عمل پنهانی بر خدا پوشیده نیست. [یعنی عمل تو هرچند کوچک و ناچیز و مربوط به‌قلب تو است و کسی از آن اطلاع ندارد، اما خداوند آن را می‌داند و به‌همین مقدار به‌تو پاداش خواهد داد.]
رفت و آمد مرد شامی زیاد طول نکشید که مریض شد و دردش شدّت پیدا کرد، وقتی سنگین شد متولّی خود را فراخواند و به‌او گفت: وقتی روی جنازه‌ام پارچه کشیدی، نزد محمّد بن علی برو و به‌او خبر بده که من تو را به‌این کار امر کرده‌ام.
چون شب به‌نیمه رسید، خیال کردند که او مرده است و پارچه‌ای روی او کشیدند، صبح که شد، متولِّیِ او به‌مسجد رفت، چون حضرت امام باقر علیه‌السلام نماز خواند و بر رانِ چپ خویش نشست و دوپای خود را از زیر بیرون آورد و پای چپ را بر زمین گذاشت و پای راست را بر کفِ پای راست گذاشت، و حضرت بعد از نماز در جای خود می‌نشست و تعقیبات را به‌جا می‌آورد، متولِّی به‌حضرت عرض کرد: ای اباجعفر، فلان مرد شامی از دنیا رفت و از شما خواسته است که برایش نماز میِّت بخوانید. امام باقر علیه‌السلام فرمود: خیر، سرزمین شام، سرزمینی بسیار سرد سیر است و سرزمین حجاز، گرم و حرارتش زیاد است، پس برو و در کارِ دوستت عجله نکن تا من نزدتان بیایم. سپس از جای خود برخاست و وضویی گرفت و دوباره برگشت و دو رکعت نماز خواند، و بعد دستش را به‌مقداری که خدا خواست، مقابل صورتش بالا آورد، آن‌گاه افتاد به‌سجده تا هنگامی که خورشید طلوع نمود. سپس برخاست و به منزل مرد شامی رفت، و وارد بر او شد، و او را صدا زد و وی جواب آن حضرت را داد، حضرت او را نشاند و تکیه‌اش داد، و خواست برایش سویقی (غذایى که با آرد گندم درست می‌کنند) درست کنند، وقتی آماده شد آن را به‌وی نوشاند و به‌خانواده‌اش فرمود: شکمش را پُر و سینه‌اش را با غذای سرد خنک کنید، آن‌گاه رفت. طولی نکشید که حالِ مردِ شامی خوب شد، و نزد امام باقر علیه‌السلام آمد، و عرض کرد: می‌خواهم با شما خصوصی صحبت کنم، حضرت مجلس را مطابق میل او آماده کرد. مرد شامی گفت: شهادت می‌دهم که تو حجت خدا بر مخلوقاتش هستی، و دری هستی که باید از آن در وارد بر خدا شد، پس هر کس از غیر تو بیابد، نا امید شده و زیان کرده و گمراهی زیادی پیدا کرده است. امام باقر علیه‌السلام فرمود: بر تو چه گذشت؟ گفت: شهادت می‌دهم که روحم از بدنم بیرون شد و خود، این را دیدم. ناگهان صاحب صدایی، که با گوشم صدایش را می‌شنیدم و من خواب نبودم، فریاد زد: روحش را به‌او برگردانید، که این (برگرداندن روحش را) محمد بن علی از ما خواسته است!
امام باقر علیه‌السلام به‌او فرمود: آیا نمی‌دانی که [گاهی] خداوند بنده‌ای را دوست دارد و از عمل او بدش می‌آید (مانند محبِّ اهل بیت علیهم‌السلام که اعمالش نادرست است و اهل معصیت)، و از بنده‌ای بدش می‌آید، و کار او را دوست دارد؟ (مانند تو که دشمن اهل بیت علیهم‌السلام هستی و خدا دوستت ندارد، ولی کارت را که همنشینی با اهل بیت علیهم‌السلام است، دوست دارد.) راوی می‌گوید: بعد از این ماجرا، مرد شامی از اصحاب امام باقر علیه‌السلام شد.
امام باقر علیه‌السلام فرمود: هرگاه در روز جمعه نماز عصر را خواندی، بگو: خدایا، بر محمد و آلش، آن اوصیایی که مورد خشنودی تو هستند، به‌بالاترین درودهایت، درود بفرست، و به‌آنها به‌بهترین برکاتت، برکت بده، و درود بر تو و بر آنان و بر ارواح و اجسادشان و رحمت و برکات خدا بر همة شما باد. هرکس این دعا را بعد از نماز عصر بخواند، خداوند به‌واسطة این دعا، برای او صد هزار حسنه می‌نویسد، و صد هزار گناهش را نابود، و صد هزار حاجتش را برآورده می‌کند و درجة او را صد هزار مرتبه بالا می‌برد.
از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که فرمود: جبرئیل علیه‌السلام بر پیامبر صلی الله علیه و آله نازل شد و عرض کرد: ای محمد، پروردگارت بر تو سلام می‌رساند و می‌فرماید: من آتش جهنم را بر آن صُلبی [استخوان پشتی] که تو را در آن قرار دادیم و رَحِمی که تو را حمل کرد و دامنی که تو را حفظ کرد و نگه داشت، حرام کردم، پس صُلب، صُلب پدرت عبدالله بن عبدالمطلب است، و رحمی که تو را حمل کرد، آمنة بنت وهب است، و اما دامنی که تو را حفظ کرد و نگه داشت، دامن ابوطالب و در روایت دیگر فاطمة بنت اسد است.
آیت‌الله جرجانی، شب جمعه 27/11/1401 و روز جمعه، 28/11/1401، در مسجد جوادالأئمه علیه‌السلام در مشهد مقدس، به مناسبت 26 رجب، روز وفات حضرت ابوطالب علیه‌السلام.
از بکر بن صالح روایت شده است که گفت: به‌امام کاظم علیه‌السلام نوشتم که من پنج سال است که از فرزندآوری جلوگیری می‌کنم؛ زیرا خانمم مایل به‌فرزندآوری نیست و می‌گوید: به‌خاطر این‌که دستمان تنگ است، بزرگ کردن فرزند بر من سخت است، نظر شما چیست؟ حضرت در جواب من نوشت: به‌دنبال فرندآوری باش؛ زیرا خداوند متعال روزی آنان را می‌دهد.