عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ الرِّضَا علیهالسلام یَقُولُ: کَانَ فِی الْکَنْزِ الَّذِی قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ «وَ کانَ تَحْتَهُ کَنْزٌ لَهُما» سورة کهف (18) آیة 82. کَانَ فِیهِ: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ، عَجِبْتُ لِمَنْ أَیْقَنَ بِالْمَوْتِ کَیْفَ یَفْرَحُ، وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَیْقَنَ بِالْقَدَرِ کَیْفَ یَحْزَنُ، وَ عَجِبْتُ لِمَنْ رَأَى الدُّنْیَا وَ تَقَلُّبَهَا بِأَهْلِهَا کَیْفَ یَرْکَنُ إِلَیْهَا، وَ یَنْبَغِی لِمَنْ عَقَلَ عَنِ اللَّهِ أَنْ لَا یَتَّهِمَ اللَّهَ فِی قَضَائِهِ وَ لَا یَسْتَبْطِئَهُ فِی رِزْقِهِ، فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ! أُرِیدُ أَنْ أَکْتُبَهُ، قَالَ: فَضَرَبَ وَ اللَّهِ یَدَهُ إِلَى الدَّوَاةِ لِیَضَعَهَا بَیْنَ یَدَیَّ، فَتَنَاوَلْتُ یَدَهُ فَقَبَّلْتُهَا، وَ أَخَذْتُ الدَّوَاةَ فَکَتَبْتُهُ. اصول کافی، مترجِم: سیّد جواد مصطفوی، ج3ّ باب فضل الیقین، ص98، ح9.
از علی بن اَسباط نقل شده است که گفت: از امام رضا علیهالسلام شنیدم که می‌فرمود: در گنجی که خداوندِ متعال می‌فرماید: «و زیرِ آن دیوار، گنجی متعلّقِ به‌آن‌ها وجود داشت» این مطالبِ ارزشمند، بود: به‌نام خداوند رحمتگر مهربان، تعجّب می‌کنم از کسی که یقین به‌مرگ دارد چگونه دلش شاد می‌گردد؟ و تعجّب می‌کنم از کسی که به‌تعیینِ مقدّرات از سوی پروردگار، یقین دارد، چگونه ناراحت می‌شود؟ و تعجّب می‌کنم از کسی که با چشمِ خود، دنیا و دگرگونی آن را نسبت به‌مردمِ دنیا می‌بیند، چگونه به‌آن تکیه و میل پیدا می‌کند؟ و برای کسی که خدا را از روی فکر و دلیل عقلی، شناخته، سزاوار است که خدا را در حکمش متّهم نسازد، و در روزی رساندنش او را بهکندی نسبت ندهد. عرض کردم: فدایت شوم! می‌خواهم این فرمایشات شما را یادداشت کنم. راوی می‌گوید: به‌خدا قسم، بهسوی دوات دست برد تا آن را جلوی من قرار دهد، پس من، دستِ مبارکش را گرفتم و بوسیدم، و دوات را از او گرفتم و سخنانش را نوشتم.