رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: هر زنی که هفت روز به‌شوهرش خدمت کند، خداوند هفت درِ (تمام درهای) جهنّم را بر روی او می‌بندد، و هشت درِ بهشت را بر روی او باز می‌کند که از هر دری خواست وارد شود.
رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: خداوند عذاب قبر را از سه دسته از زنان برمی‌دارد و آنان را با حضرت فاطمه محشور می‌فرماید: زنی که بر (فشار و) سختیِ زندگیِ شوهرش، بردباری کند، و زنی که بر بداخلاقیِ شوهرش، بردباری کند، و زنی که (در صورتِ مصلحت) مهریة خود را (به‌شوهرش) ببخشد.
امام صادق علیه‌السلام: رسول خدا صلّی الله علیه وآله فرمود: هر زنی در خانة شوهرش برای اصلاح چیزی را جابه‌جا کند، خدای عزوجل به‌او نظر کند و هرکه خداوند به‌او نظر کند عذابش نمی‌کند. ام سلمه عرض کرد: مردها همه ثواب‌ها را بردند، زن‌های بیچاره چه ثوابی می‌برند؟ فرمود: آری، چون زنی آبستن شود مقام روزه‌دار وشب‌زنده‌دار و جهادکننده با جان و مالش در راه خدا را دارد، و چون وضع حمل کند، اجر و پاداشی دارد که کسی بزرگی آن را نمی‌داند، و چون کودک را شیر بدهد به‌هر مکیدنی ثوابِ آزاد کردنِ یک بنده از فرزندان اسماعیل را دارد، و چون از شیر دادن فارغ شود فرشته‌ای بر پهلویش زده و می‌گوید: اعمال خود را از سر گیر که آمرزیده شدی.
از عبدالعظیم بن عبدالله حسنی، از امام جواد علیه‌السلام، از پدرش، امام رضا علیه‌السلام، از پدرش، امام کاظم علیه‌السلام، از پدرش، امام صادق علیه‌السلام، از پدرش، امام باقر علیه‌السلام، از پدرش، امام سجّاد علیه‌السلام، از پدرش، امام حسین علیه‌السلام، از پدرش، امیرالمؤمنین علیه‌السلام، نقل کرده است که آن حضرت فرمود: من و فاطمه بر رسول خدا صلّی الله علیه و آله وارد شدیم، پس ایشان را در حال گریة شدید دیدم، عرض کردم: ای رسول خدا، پدر و مادرم فدایت، چه چیزی شما را به‌گریه انداخته است؟ فرمود: علی جان، شبی که به‌معراج برده شدم، زنانی از امّتم را در عذابی سخت دیدم، آن وضع برایم گران آمد، پس به‌خاطر مشاهدة عذاب سختشان گریستم. زنی را دیدم که به‌موهایش آویزان است و مغزِ سرش می‌جوشد، و زنی را دیدم که به‌زبانش آویزان است و آبِ داغ، در حلقومش ریخته می‌شود، و زنی را دیدم که به‌پستان‌هایش آویزان است، و زنی را دیدم که گوشتِ بدنِ خود را می‌خورَد و آتش در زیرِ او شعله‌ور است، و زنی را دیدم که پاهایش به‌دستانش محکم بسته شده بود و مارها و عقرب‌ها بر او مسلّط بودند، و زنی را دیدم کر، کور و گُنگ که در تابوتی از آتش قرار گرفته و مغزِ سرش از بینی او خارج می‌شود، و همة بدنش، بر اثر خوره و پیسی، فطعه قطعه شده است، و زنی را دیدم که در تنوری از آتش، به‌پاهایش آویزان است، و زنی را دیدم که گوشتِ جلو و عقبِ بدنِ خود را، با قیچی‌هایی از آتش می‌برید، و زنی را دیدم که صورت و دو دستش در آتش می‌سوخت، و خود، روده‌های خود را می‌خورد، و زنی را دیدم که سرش سرِ خوک، و بدنش بدنِ خر بود، و در هزار هزار نوع از عذاب قرار گرفته بود، و زنی را دیدم بهشکلِ سگ، در حالی که از مقعدش آتش داخل و از دهانش خارج می‌شد، و فرشتگانِ عذاب، سر و بدنِ او را با گرزهای آهنیِ آتشین می‌زدند. فاطمه سلام الله علیها عرض کرد: ای حبیب و نور دیدة من، بفرمایید که اعمال و روش این زنان چه بوده است که خداوند چنین عذابی را بر آن‌ها قرار داده است؟ فرمود: دختر عزیزم، امّا آن زنی که به‌موهایش آویزان بود، عادتش این بود که موی خود را از مردان (نامحرم) نمی‌پوشاند، و امّا زنی که به‌زبانش آویزان بود، عادتش این بود که شوهرش را اذیّت کند، و امّا زنی که به‌پستان‌هایش آویزان بود، او از رفتن به‌بسترِ شوهرِ خود، خودداری می‌کرد، و امّا زنی که به‌پاهایش آویزان بود، او بدون رخصت و اعلامِ رضایتِ شوهرش از خانة خود خارج می‌شد، ، و امّا زنی که گوشتِ بدنِ خود را می‌خورد، او بدن خود را برای مردم زینت می‌کرد، و امّا زنی که پاهایش به‌دستانش محکم بسته شده بود و مارها و عقرب‌ها بر او مسلَّط بودند، او زنی است که درست وضو نمی‌گرفت، و لباسش را از آلودگی به‌نجاست، پاک، و از جنابت و حیض غسل نمی‌کرد، و خود را پاکیزه نمی‌ساخت، و نماز را سبک می‌شمرد، و امّا زنی که کر، کور و گُنگ بود، او از زنا بچّه می‌زایید و آن را به‌شوهرش نسبت می‌داد، و امّا زنی که گوشتِ بدنِ خود را، با قیچی‌هایی از آتش می‌برید، او کسی بود که خود را بر مردان عرضه می‌کرد، و امّا زنی که صورت و بدنش در آتش می‌سوخت، و خود، روده‌های خود را می‌خورد، او زنی بود که واسطة عمل نامشروع بین مردی و زنی می‌گردید، و امّا زنی که سرش سرِ خوک، و بدنش بدنِ خر بود، او، زنِ سخن‌چین و دروغ‌گو بود، و امّا زنی که بهشکلِ سگ بود، و از مقعدش آتش داخل و از دهانش خارج می‌شد، آن زن آوازه‌خوانی بود که در مجالسِ آوازه‌خوانی و ماتَم‌خوانی آواز می‌خواند، و نیز حسادت می‌ورزید. سپس رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: وای بر زنی که شوهرش را عصبانی کند و خوشا به‌حال زنی که شوهرش از او خشنود باشد.
از ابوبصیر نقل شده است که گفت: در خدمت حضرت امام صادق علیه‌السّلام به‌حج مشرّف شدیم، و هنگامی که در حال طواف بودیم، عرض کردم: فدایت شوم ای فرزند رسول خدا! آیا خداوند تمامِ این مردم را می‌آمرزد؟ حضرت فرمود: ای أبوبصیر، اکثر افرادی را که می‌بینی، بوزینه‌ها و خوک‌ها هستند! ابوبصیر می‌گوید: به‌محضرش عرض کردم: آن‌ها را (با همان شکلی که هستند) به‌من نشان بده. ابوبصیر می‌گوید: حضرت کلماتی را بر زبان جاری کرد، و پس از آن، دستِ خود را بر روی چشمانِ من کشید، من دیدم آن‌ها را که به‌صورت خوک و میمون بودند، و این امر موجب دهشت و ترس من شد، و لذا آن حضرت دوباره دست بر چشمِ من کشید، و من آن‌ها را به‌همان صورت‌های اوّلیه مشاهده کردم، و سپس فرمود: ای أبا محمد! شما در میان بهشت خوشحال و مسرور خواهید بود، و در بین طبقه‌های آتش شما را می‌جویند و یافت نخواهید شد؛ سوگند به‌خدا که سه نفر از شما در آتش با هم نخواهید بود، و سوگند به‌خدا دو نفر از شما هم نخواهید بود، و سوگند به‌خدا یک نفر هم نخواهد بود.
از بَراءِ بن عازب روایتی است که می‌گوید: مُعاذ بن جبل در خانة ابوایّوبِ انصاری، نزدیک پیامبر اکرم صلّی الله علیه وآله وسلّم نشسته بود. معاذ از رسول خدا دربارة آیة: روزی که در «صور» دمیده می‌شود، و شما گروه گروه وارد محشر میشوید، و آیات بعد از آن سؤال کرد و نظر حضرت را جویا شد. حضرت در پاسخ فرمود: ای معاذ، از موضوعِ بزرگی سؤال کردی! آن‌گاه رسول خدا گریست و فرمود: ده صنف از امّتِ من، متفرّق محشور می‌شوند، به‌طوری که خداوند آن‌ها را از مسلمانان جدا، و صورت‌های آن‌ها را تغییر می‌دهد: گروهی از آنان بهشکلِ بوزینه و گروهی بهشکلِ خوک‌ها محشور می‌شوند، و بعضی وارونه هستند؛ پاهایشان بهطرف بالا و صورت‌هایشان بهطرف پایین، و بدین کیفیّت بر روی صورت‌هایشان کشیده می‌شوند، و بعضی‌از آنان، نابینایان هستند و در حال کوری به‌این طرف و آن طرف متحیّرانه در آمد و شد هستند، و بعضی کران و لالانند و ابداً تعقّل و ادراک نمی‌کنند، و برخی زبان‌های خود را می‌جوند، پس چرک از دهانشان سرازیر می‌شود که اهل محشر از آنان متنفّرند، و بعضى دست و پایشان بریده شده است، و بعضى از ایشان، بر شاخه‌هایى از آتش آویزانند، و بعضى از آن‌ها بوی گندشان از مردار بدتر است، و بعضى از ایشان لباس‌هایى از مس مذاب شده در آتش که چسبیده به‌بدنشان است، در تن دارند؛ و امّا آنان که بهشکلِ بوزینه هستند، آن‌ها اشخاصِ سخن‌چین هستند، و امّا آن‌هایى که به‌شکل خوکانند، پس آن‌ها حرام خورهایی هستند که از راه حرام کسب می‌کنند، و امّا آن‌هایی که به‌صورت‌هایشان وارونه‌اند، آن‌ها ربا خورانند، و نابینایان کسانی هستند که در حکمشان ستم می‌کنند، و کرها و لال‌ها، افرادى هستند که به‌اعمال خود مغرورند، و کسانی که زبان‌های خود را می‌جَوَند، دانشمندان و قاضیانی هستند که اعمالشان بر خلاف گفتارشان است، و اشخاصی که دست‌ها و پاهایشان بریده شده است، کسانی هستند که همسایگان را اذیّت می‌کنند، و به‌دار آویختگان بر شاخه‌هاى آتش، افرادی هستند که در میان مردم خبرچینی می‌کنند و اخبار مردم بیگناه را به‌پادشاه ظالم می‌رسانند، و آن‌هایى که بوی گندشان از مردار بدتر است، اشخاصی هستند که در شهوت‌ها و لذّت‌هاى حرام غوطه‌ورند، و حقوق مالى خدا را نمى‌پردازند، و آن‌هایى که لباسشان از مسِ ذو ب شده در آتش است، اهل فخرفروشی و خودپسندی هستند.
عَنْ جَابِرِ بْنِ یَزِیدَ قَالَ: قَالَ: أَبُو الْوَرْدِ وَ أَنَا حَاضِرٌ لِمُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ علیهماالسلام: رحمک الله، أَخْبِرْنِی عَنْ أَفْضَلِ مَا عُبِدَ اللَّهُ بِهِ. فَقَالَ: شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً صلّی الله علیه و آله و سلّم رَسُولُ اللَّهِ وَ الْمُحَافَظَةُ عَلَی الصَّلَوَاتِ الْخَمْسِ مَجْمُوعَةً وَ الدُّعَاءُ وَ التَّضَرُّعُ إِلَی اللَّهِ تعالی وَ صِیَامُ شَهْرِ رَمَضَانَ [و أداءالزکاة] وَ حِجُّ الْبَیْتِ وَ بِرُّ الْوَالِدَیْنِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ وَ کَثْرَةُ ذِکْرِ اللَّهِ وَ الْکَفُّ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ تعالی وَ الصَّبْرُ عَلَی [البلاء و] تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَ الْأَمْرُ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْیُ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ کَفُّ اللِّسَانِ إِلَّا أَنْ یَقُولَ خَیْراً وَ غَضُّ الْبَصَرِ وَ اعْلَمْ یَا أَبَا الْوَرْدِ، أَنَّ الِاجْتِهَادَ فِی دِینِ اللَّهِ الْمُحَافَظَةُ عَلَی الصَّلَوَاتِ الْمَجْمُوعَةِ وَ الصَّبْرُ عَلَی تَرْکِ الْمَعَاصِی وَ اعْلَمْ یَا أَبَا الْوَرْدِ وَ یَا جَابِرُ، أَنَّکُمَا لَم تُفَتِّشَا مُؤْمِناً إِلَی أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ عَنْ ذَاتِ نَفْسِهِ إِلَّا عَنْ حُبِّ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ علیه‌السلام وَ أَنَّکُمَا لَم تُفَتِّشَا کَافِراً إِلَی أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ عَنْ ذَاتِ نَفْسِهِ إِلَّا وَجَدْتُمَاهُ یُبْغِضُ أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ وَ ذَلِکَ أَنَّ اللَّهَ تَعَالَی قَضَی عَلَی لِسَانِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله وسلم لِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ أَنَّهُ لَا یُبْغِضُکَ مُؤْمِنٌ وَ لَا یُحِبُّکَ کَافِرٌ أَوْ مُنَافِقٌ وَ قَدْ خابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْماً» سوره طه (20)آیه 111. وَ لَکِنْ أَحِبُّونَا حُبَّ قَصْدٍ تَرْشُدُوا وَ تُفْلِحُوا أَحِبُّونَا مَحَبَّةَ الْإِسْلَامِ. تفسیر فرات کوفی، ابی القاسم فرات بن إبراهیم بن فرات کوفی، ترجمة معصومة آعبدالله، حکیمة حاجی علی اکبر، ص280، ح233. ر.ک: بحارالأنوار، ج40، ص61، ح95.
جابر بن یزید جعفی گفت: من در مجلس بودم که ابوالورد به‌امام باقر علیه‌السلام عرض کرد: خدا شما را بیامرزد، مرا از بهترین چیزی که خدا به‌آن چیز عبادت شده خبر دهید. حضرت فرمود: آن‌ها عبارتند از: شهادت به‌این‌که خدایی جز الله نیست و محمد صلّی الله علیه و آله و سلّم رسول خدا است و مواظبت و مراقبت بر تمامی نمازهای پنج‌گانه و توجّهِ شدید به‌آنها و ضایع نکردن آن‌ها در اوقاتشان و دعا و زاری کردن به‌سوی خدای متعال و روزة ماه رمضان و پرداخت زکات و حجِّ خانة خدا و نیکی کردن به‌پدر و مادر و صلة رحم و زیاد به‌یاد خدا بودن و اجتناب از محرّمات و بردباری در برابر بلاها، و تلاوتِ قرآن و امر به‌معروف و نهی از منکر و خودداری زبان مگر از سخن خوب، و روی هم نهادن چشم، و بدان ای ابوالورد، تلاش در دین خدا مراقبت از تمام نمازها و بردباری نسبت به‌ترک گناهان است. بدانید ای ابووَرد و ای جابر، که اگر تا قیام قیامت، دل هر مؤمنی را بشکافید، در آن، جز محبّتِ امیرمؤمنان علی بن ابی طالب علیه‌السلام را نخواهید یافت، و اگر تا قیام قیامت، دل هر کافری را بشکافید، در آن، جز این نخواهید یافت که امیرمؤمنان علی را دشمن می‌دارد؛ چرا که خدای متعال، از زبان محمّد صلّی الله علیه و آله به‌علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام فرمود: «هیچ مؤمنی تو را دشمن نمی‌دارد و هیچ کافر یا منافقی دوستدار تو نمی‌شود» «و آن کس که ظلمی بر دوش دارد، نومید می‌ماند». امّا ما را به‌اعتدال دوست بدارید تا هدایت و رستگار شوید. ما را دوست بدارید به‌میزان دوست داشتن اسلام.
یَا رُبَّ قائلةٍ یوماً و قَد تَعِبَتْ أینَ الطّریقُ إلی حَمّامِ منجابٍ
سبب این حرف از او این بود که روزی زنی عفیف و زیبا عازم حمّامی معروف به‌حمام منجاب بود. چون محلِّ حمّام را نمی‌دانست در پیدا کردن آن خسته شده بود، از این مرد پرسید: حمّامِ منجاب کجاست؟ او خانة خودش را نشان داد، وقتی زن داخل خانه شد، در را بست. وقتی زن حیلة او را متوجّه شد، نهایتِ میل و خرسندی خود را نشان داد، و گفت: عطری و غذایی بخر و به‌سرعت نزدِ من باز گرد. مرد که مطمئن به‌تمایلِ زن شد، برای خرید از منزل خارج شد. زن نیز خود را رها کرد و از دست او خلاص شد. حال ببین این گناه از سوی مرد، چگونه او را از اقرار به‌خدا هنگام مرگ بازداشت، از او گناهی جز قصد فحشاء صادر نشده بود، بدون این‌که کاری انجام داده باشد. کشکول شیخ بهائی، محمدبن حسین، 953 -1031ق. ترجمة دکتر علی غضنفری. ص144.
هشام بن حکم می‌گوید: ابن أبی العوجاء (عبدالکریم ابن‌اَبی‌العَوجاء (درگذشت ۱۵۵ق/۷۷۲م)، زندیقِ معروفِ عصرِ امامِ صادق علیه‌السلام و از متکلّمانِ قرنِ دوّمِ هجریِ قمری. وی متکلّمی جسور بود و در تبلیغِ عقایدِ کفرآمیزش بسیار کوشش می‌کرد؛ به‌همین سبب در زمان منصورِ دوانیقی، خلیفة عبّاسی، به‌دستِ دولتِ عبّاسی کشته شد: ویکی شیعه) بر امام صادق علیه‌السلام وارد شد، حضرت از او پرسید: ابن أبی العوجاء، آیا تو را سازنده‌ای است، یا بدون سازنده هستی؟ گفت: نه، من ساخته شده نیستم. امام صادق علیه‌السلام فرمود: اگر ساخته شده بودی، چگونه بودی؟ ابن أبی العوجاء در جواب در ماند، و برخاست و بیرون رفت!
جابر بن عبدالله انصاری نقل می‌کند که پیامبر صلّی الله علیه و آله فرمود: از اخلاق پیامبران و صدّیقین این بود که موقع ملاقات، با چهرة گشاده برخورد می‌کردند، و هنگام ملاقات، با مردم دست می‌دادند.