از محمّد بن قیس نقل شده است که گفت: شیوة پیامبر صلّى الله علیه وآله این‌گونه بود که هرگاه از سفری برمی‌گشت اوّل بر فاطمه وارد می‌شد، پس نزدِ او می‌رفت و مدّتِ مدیدی پیشِ او می‌ماند. پس پیامبر به‌سفری رفت، و فاطمه سلام الله علیها به‌احترام ورودِ پدر و شوهرش از سفر، دو دستبند نقره و یک گردنبند و دو گوشواره برای خود، و پرده‌ای هم برای درِ خانه درست کرد. چون رسول خدا وارد شد به‌خانة فاطمه سلام الله علیها رفت، و چون مدّتِ اقامتِ آن حضرت در نزدِ حضرت فاطمه طولانی شد، اصحاب، بر درِ خانه ایستادند؛ چون نمی‌دانستند که بایستند یا بروند؟ پیامبر از خانه بیرون آمد و در حالی که عصبانیّت از چهرهاش نمایان بود، با اصحاب حرکت کرد، تا این‌که کنار منبر نشست. فاطمه سلام الله علیها حدس زد که علّتِ تغییرِ رفتار پیامبر صلّى الله علیه وآله، مشاهدة آن دو دستبندِ نقره، گردنبند، دو گوشواره و پرده بوده است، لذا فوراً دو دستبند، گردنبند، و دو گوشواره را درآورد و پرده را هم بازکرد، و همه را توسّطِ یک نفر برای پیامبر صلّی الله علیه و آله ارسال کرد و به‌آن شخص گفت: به‌رسول خدا صلّی الله علیه و آله بگو: دخترت بر تو سلام می‌رساند و می‌گوید: این‌ها را در راه خدا انفاق فرمایید. هنگامی که آن شخص نزدِ پیامبر آمد و مطالب را به‌عرض ایشان رساند، رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: چنین کرد پدرش قربانش، چنین کرد پدرش قربانش، چنین کرد پدرش قربانش! دنیا برای محمّد و آل محمّد نیست، و اگر دنیا به‌اندازة بالِ پشه‌ای ارزش داشت، یک جرعه از آن را به‌کافری نمی‌نوشاند، سپس برخاست و نزدِ فاطمه سلام الله علیها رفت.
از عبدالصّمد بن بشیر نقل شده است که گفت: زنی نزد امام صادق علیه‌السلام رفت و عرض کرد: خدا تو را صالح گرداند، همانا من زنی متبتِّل (دوری‌کننده از ازدواج) هستم! فرمود: منظورت از تبتُّل چیست؟ عرض کرد: منظورم این است که با هیچ مردی ازدواج نمی‌کنم! فرمود: چرا؟ عرض کرد: می‌خواهم با این‌کار، ثواب و برتری پیدا کنم. فرمود: از این‌جا برو! اگر ازدواج نکردن برتری داشت، فاطمه سلام الله علیها از تو به‌این برتری، سزاوارتر بود؛ همانا هیچ‌کس قادر نیست از فاطمه سلام الله علیها در برتری سبقت بگیرد (و از او ثواب بیشتری کسب کند).
از محمّدبن مسلم نقل شده است که او از امام باقر علیه‌السلام نقل کرد که آن حضرت فرمود: زنی نزد رسول خدا صلّی الله علیه و آله آمد و عرض کرد: مرا به‌عقد مردی در بیاور. رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: چه کسی حاضر است با این زن ازدواج کند؟ مردی برخاست، و عرض کرد: من، ای رسول خدا، او را به‌عقد من درآور. فرمود: به‌عنوان مهریّه چه به‌او می‌دهی؟ عرض کرد: من چیزی ندارم! حضرت فرمود: نه، آن زن دوباره سخن خود را تکرار کرد، و رسول خدا نیز درخواست خود را برای بار دوّم تکرار کرد، و غیر از آن مرد، هیچ کس دیگری حاضر به‌ازدواج با آن زن نشد، زن برای بار سوّم خواستة خود را به‌عرض حضرت رساند، در مرتبة سوّم رسول خدا صلّی الله علیه و آله به‌آن مرد فرمود: آیا چیزی از قرآن را بلدی؟ عرض کرد: بله، پس رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: این خانم را به‌عقد تو در آوردم بر آن مقداری از قرآن که بلدی، پس آن را به‌این زن بیاموز.
از حسین بن بشّارِ واسطی نقل شده است که می‌گوید: نامه‌ای بدین مضمون به‌امام رضا علیه‌السلام نوشتم که یکی از فامیل‌های من، به‌خواستگاری دخترم آمده است، و قدری بداخلاق است. حضرت در جواب نامة من نوشت: اگر بداخلاق است، دخترت را به‌ازدواج او در نیاور.
امام صادق علیه‌السّلام فرمود: مردی نزد پدرم (امام باقر علیه‌السلام) آمد. پدرم به‌او گفت: آیا ازدواج کرده‌ای و زن داری؟ آن مرد عرض کرد: نه! پدرم به‌او گفت: من هیچ دوست نمی‌دارم که تمام دنیا و آنچه در آن است مالِ من باشد و یک شب را بدونِ زن به‌صبح برسانم. سپس فرمود: دو رکعت نمازی که شخصِ متأهّل می‌خواند از (نمازِ) مرد مجرّدی که شب‌زنده‌داری می‌کند و روزش را روزه می‌گیرد، ارزشمندتر است. آن‌گاه پدرم، هفت دینار به‌او داد و فرمود: با این پول، ازدواج کن، و سپس پدرم فرمود: پیغمبر خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: همسر اختیار کنید؛ زیرا روزی شما زیادتر می‌شود.
از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که ایشان از امیرالمؤمنین علیه‌السلام نقل کرده است که آن حضرت فرمود: با زنِ گندم‌گون (و با نمک، نه سفید و نه سیاه)، که سیاهیِ چشمِ او بزرگ است، و باسنی بزرگ دارد، و میان‌اندام بوده، ازدواج کنید. اگر از اندامش خوشت نیامد، مهریّه‌‌اش را من بر عهده می‌گیرم (یعنی صد درصد از چنین زنی خوشت می‌آید و من، خوب بودن چنین زنی را برای همسری تضمین می‌کنم).
رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: هر زنی که هفت روز به‌شوهرش خدمت کند، خداوند هفت درِ (تمام درهای) جهنّم را بر روی او می‌بندد، و هشت درِ بهشت را بر روی او باز می‌کند که از هر دری خواست وارد شود.
رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: خداوند عذاب قبر را از سه دسته از زنان برمی‌دارد و آنان را با حضرت فاطمه محشور می‌فرماید: زنی که بر (فشار و) سختیِ زندگیِ شوهرش، بردباری کند، و زنی که بر بداخلاقیِ شوهرش، بردباری کند، و زنی که (در صورتِ مصلحت) مهریة خود را (به‌شوهرش) ببخشد.
امام صادق علیه‌السلام: رسول خدا صلّی الله علیه وآله فرمود: هر زنی در خانة شوهرش برای اصلاح چیزی را جابه‌جا کند، خدای عزوجل به‌او نظر کند و هرکه خداوند به‌او نظر کند عذابش نمی‌کند. ام سلمه عرض کرد: مردها همه ثواب‌ها را بردند، زن‌های بیچاره چه ثوابی می‌برند؟ فرمود: آری، چون زنی آبستن شود مقام روزه‌دار وشب‌زنده‌دار و جهادکننده با جان و مالش در راه خدا را دارد، و چون وضع حمل کند، اجر و پاداشی دارد که کسی بزرگی آن را نمی‌داند، و چون کودک را شیر بدهد به‌هر مکیدنی ثوابِ آزاد کردنِ یک بنده از فرزندان اسماعیل را دارد، و چون از شیر دادن فارغ شود فرشته‌ای بر پهلویش زده و می‌گوید: اعمال خود را از سر گیر که آمرزیده شدی.