اى ابوذر، من، لباس خشن مى‌پوشم، و بر زمین مى‌نشینم، و انگشتانم را مى‌لیسم، و بر الاغِ بدونِ پالان، سوار مى‌شوم، و کسى را هم پشتِ سرم سوار مى‌کنم. هرکس از سنّت من سرْ باز زند، از من نیست.
اى ابوذر، خداوندِ تبارک و تعالى به‌من وحى نکرد که مال بیندوزم، بلکه به‌من وحى کرد: «پس با ستایش، پروردگارت را تسبیح گوى و از سجده‌کنندگان باش. و پروردگارت را پرستش کن تا این‌که مرگت فرا رسد».
اى ابوذر، هرگاه دیدى برادرت به‌دنیا، بى‌رغبت شده، به‌سخنان او گوش فرا ده که حکمت مى‌تراود. به‌ایشان گفتم: اى پیامبر خدا، بى‌رغبت‌ترینِ مردمان به‌دنیا کیست؟ فرمود: هرکس که گورها و پوسیده‌شدن را فراموش نکرد، و زیادىِ زیورِ دنیا را رها نمود، و ماندنى را بر رفتنى ترجیح داد، و فردا را جزء روزگارش به‌حساب نیاورد، و خود را از مُردگان به‌شمار آورد.
اى ابوذر، هیچ بنده‌اى در دنیا زهد نورزید، مگر این‌که خداوند، حکمت را در دل او کاشت و زبانش به‌آن گویا شد و عیب‌هاى دنیا و دردها و درمان‌هاى آن را به‌او شناساند و وى را از آن، سالم به‌خانة صلح و سلامت (بهشت) رسانْد.
اى ابوذر، هرگاه خداوندِ عز و جل براى بنده‌اى خیرى بخواهد، او را دین‌شناس و به‌دنیا بى‌رغبت مى‌کند و عیب‌هاى خودش را به‌او مى‌شناساند.
اى ابوذر، جبرئیل علیه‌السلام، خزائن دنیا را با یک شتر خاکسترى برایم آورد و به‌من گفت: اى محمّد، این، خزائن دنیاست و از بهره‌ات در پیشگاه پروردگارت، چیزى کاسته نمى‌شود. به‌او گفتم: دوست من، جبرئیل، من نیازى به‌آن ندارم، هرگاه سیر شدم، پروردگارم را سپاس مى‌گویم و هر زمان گرسنه شدم، از او درخواست مى‌کنم.
اى ابوذر، خداوندِ تبارک و تعالى به‌برادرم عیسى علیه‌السلام وحى کرد: دوست‌دارِ دنیا نباش؛ چون من آن را دوست ندارم، و آخرت را دوست بدار؛ زیرا آن، سراى بازگشت است.
اى ابوذر، دنیا، و آنچه در آن است ملعون است، مگر آن‌که با آن، رضاى خدا طلب شود. چیزى ناپسندتر از دنیا براى خدا نیست. خدا، دنیا را آفرید، آن‌گاه از آن روى گرداندْ و به‌آن نگاه نکرد و تا رستاخیز هم به‌آن نگاه (اعتنا) نمى‌کند و براى او، چیزى دوست‌داشتنى‌تر از ایمان به‌خدا و ترک هر چه او به‌ترک آن دستور داده، نیست.
اى ابوذر، سوگند به‌آن کسى که جان محمّد در دست اوست، اگر دنیا در پیشگاه خدا، برابر با پشه یا مگسى بود، خداوند به‌کافر اجازه نمی‌داد از آن، جرعه‌اى بنوشد.
اى ابوذر، نخستین چیزى که از این امّتْ بالا مى‌رود (برداشته می‌شود)، امانتدارى و خشوع (کوچکی کردن. اصل آن از نرمى و آسانى است) است تا جایى که خاشعى نمى‌بینى.