از ابوبصیر نقل شده است که گفت: در کوفه به‌خانمی قرائت قرآن یاد می‌دادم و با سخنی با او شوخی کردم، پس هنگامی که به‌محضر امام باقر علیه‌السلام شرفیاب شدم، مرا توبیخ کرد و فرمود: هرکس در خلوت مرتکب گناه شود، خداوند به‌او اعتنایی نمی‌کند، به‌آن زن چه گفتی؟! پس من از خجالت صورتم را پوشاندم و توبه کردم، امام باقر علیه‌السلام فرمود: تکرار نکن!
وَ رُوِىَ عَن أبی کاهلٍ قال: وقع بین رجلین من أصحاب النبی صلّی الله علیه و آله کلامٌ حتّى تصادما، فلقیتُ أحدَهُمَا فقلتُ: ما لَکَ وَلِفُلَانٍ؟ فَقَد سمعتُه یُحسِنُ الثَّنَاءَ عَلَیکَ، ولقیتُ الآخَرَ فقلتُ له مثلَ ذلِکَ حتّى اصطَلَحَا ثُمَّ قُلتُ: أهلکتُ نَفسی وَأصلَحتُ بَینَ هذینِ، فأخبرتُ النَّبِیَّ صلّی الله علیه و آله فقال: یا أبا کاهلٍ، أصلِح بینَ النَّاسِ ولَو بِالکِذبِ. بحارالأنوار، ج69، ص254.
از ابوکاهل نقل شده است که گفت: میان دو مرد از اصحاب پیامبر صلّی الله علیه و آله حرفی واقع شد که منجر به زد و خورد میان آن دو گردید، یکی از او را ملاقات کرده و به‌او گفتم: بین تو و فلانی چه اتفاقی افتاده است؟ من از او شنیدم که از تو تعریف زیادی می‌کرد! و مرد دیگر را دیدم و به‌او هم مانند همان سخن را گفتم، تا این‌که آن دو با هم سازش کردند، امّا با خودم گفتم: خودم را نابود، و میان آن دو نفر سازش برقرار کردم، موضوع را برای پیامبر صلی الله علیه و آله گفتم، حضرت فرمود: ای اباکاهل، بین مردم سازش ایجاد کن هرچند با دروغ.
از عبدالله بن سنان نقل شده است که گفت: نزد امام صادق علیه‌السلام (از بدهی و بدحالی) شکایت کردم، فرمود: آیا به‌تو چیزی (دعایی) را یاد ندهم که هرگاه آن را بگویی خداوند بدهی‌ات را ادا و سر زنده و شادمانت و حالت را خوب کند؟! عرض کردم: چقدر به‌این چیزها محتاجم! فرمود: در تعقیب نماز صبح بگو: «توکلتُ عَلَى الحَیِّ الَّذی لا یَموتُ و الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ وَلَداً وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ کَبِّرْهُ تَکْبِیراً، اللهم إنِّی أعوذُ بکَ مِنَ البؤسِ و الفقرِ و من غلبةِ الدینِ و السقمِ و أسألک أن تُعینَنی على أداءِ حقِّک إلیکَ و إلى الناسِ»؛ توکل کردم بر خدای زنده‌ای که نمی‌میرد و ستایش مخصوص خدایی است که برای خود فرزندی نگرفته است و برای او شریکی در پادشاهی نیست و از سرِ ناتوانی سرپرستی ندارد و او را از هر جهت بزرگ بشمار، خداوندا، من پناه می‌برم به‌تو از سختى و بى‌چیزى و بینوایى و ناداری و از چیره شدن بدهی و بیماری و از تو می‌خواهم که مرا بر ادای حقت به‌خودت و به‌مردم یاری فرمایی.
از عبدالله بن فضل هاشمی نقل شده است که گفت: به‌امام صادق علیه‌السلام عرض کردم: بدهی زیادی دارم و عیال‌وار هم هستم، و توان انجام حجّ را هم ندارم، دعایی را به‌من بیاموزید که آن را بگویم، فرمود: بعد از هر نماز واجب این دعا را بخوان: «اللّهمّ صلِّ على محمدٍّ وآلِ محمدٍّ واقضِ عنِّی دینَ الدنیا ودینَ الآخرةِ»؛ بارالها، بر محمّد و آل محمّد درود بفرست و از جانب من بدهی دنیا و آخرتم را ادا فرما، به‌حضرت عرض کردم: بدهی دنیا را شناختم، بدهی آخرت چیست؟ فرمود: بدهی آخرت حجّ است (که تکلیفی است برای هر مستطیع).
پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: علی جان، ششصد هزار گوسفند می‌خواهی یا ششصد هزار دینار یا ششصد هزار جمله؟ عرض کرد: ای رسول خدا، ششسصد هزار جمله، پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: ششصد هزار جمله را در شش جمله جمع می‌کنم؛ علی جان، 1-هرگاه دیدی مردم مشغول مستحبّات شده‌اند تو مشغول کامل کردن واجبات باش، 2-و هرگاه دیدی مردم مشغول کار برای دنیا هستند تو مشغول کار برای آخرت باش، 3-و هرگاه دیدی مردم دنبال عیب‌های همدیگر هستند تو دنبال عیب‌های خودت باش، 4-و هرگاه دیدی مردم مشغول زینت کردن دنیا هستند تو مشغول زینت کردن آخرت باش، 5-و هرگاه دیدی مردم دنبال عمل زیادتر هستند تو دنبال عمل خوب و برگزیده باش، 6-و هرگاه دیدی مردم متوسّلِ به‌خلق می‌شوند تو متوسّلِ به خالق بشو، علی جان، زمانی فرا خواهد رسید که در آن زمان هرکس به‌حق اقرار کند اهل نجات است، عرض کردند: ای رسول خدا، پس عمل کجاست؟ فرمود: در آن روز (عالم قبر و قیامت
عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه‌السلام یَقُولُ: کَانَ فِی وَصِیَّةِ النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله لِعَلِیٍّ علیه‌السلام أَنْ قَالَ: یَا عَلِیُّ، أُوصِیکَ فِی نَفْسِکَ بِخِصَالٍ فَاحْفَظْهَا عَنِّی، ثُمَّ قَالَ: اللَّهُمَّ أَعِنْهُ؛ أَمَّا الْأُولَى فَالصِّدْقُ وَ لَا تَخْرُجَنَّ مِنْ فِیکَ کَذِبَةٌ أَبَداً وَ الثَّانِیَةُ الْوَرَعُ وَ لَا تَجْتَرِئْ عَلَى خِیَانَةٍ أَبَداً وَ الثَّالِثَةُ الْخَوْفُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ ذِکْرُهُ کَأَنَّکَ تَرَاهُ وَ الرَّابِعَةُ کَثْرَةُ الْبُکَاءِ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ یُبْنَى لَکَ بِکُلِّ دَمْعَةٍ أَلْفُ بَیْتٍ فِی الْجَنَّةِ وَ الْخَامِسَةُ بَذْلُکَ مَالَکَ وَ دَمَکَ دُونَ دِینِکَ وَ السَّادِسَةُ الْأَخْذُ بِسُنَّتِی فِی صَلَاتِی وَ صَوْمِی وَ صَدَقَتِی أَمَّا الصَّلَاةُ فَالْخَمْسُونَ رَکْعَةً وَ أَمَّا الصِّیَامُ فَثَلَاثَةُ أَیَّامٍ فِی الشَّهْرِ، الْخَمِیسُ فِی أَوَّلِهِ وَ الْأَرْبِعَاءُ فِی وَسَطِهِ وَ الْخَمِیسُ فِی آخِرِهِ وَ أَمَّا الصَّدَقَةُ فَجُهْدَکَ حَتَّى تَقُولَ قَدْ أَسْرَفْتُ وَ لَمْ تُسْرِفْ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ اللَّیْلِ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ الزَّوَالِ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ الزَّوَالِ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ الزَّوَالِ وَ عَلَیْکَ بِتِلَاوَةِ الْقُرْآنِ عَلَى کُلِّ حَالٍ وَ عَلَیْکَ بِرَفْعِ یَدَیْکَ فِی صَلَاتِکَ وَ تَقْلِیبِهِمَا وَ عَلَیْکَ بِالسِّوَاکِ عِنْدَ کُلِّ وُضُوءٍ وَ عَلَیْکَ بِمَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ فَارْکَبْهَا وَ مَسَاوِی الْأَخْلَاقِ فَاجْتَنِبْهَا فَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَلَا تَلُومَنَّ إِلَّا نَفْسَکَ. روضة الکافی، الشیخ الکلینی، ص69، ح33.
معاویة ابن عمّار می‌گوید: شنیدم از حضرت صادق علیه‌السلام که می‌فرمود: در وصیت پیغمبر صلّی الله علیه و آله به‌علی علیه‌السلام این بود که فرمود: ای علی، سفارش می کنم تو را نسبت به‌خودت به‌خوی‌هایی، نگاهدار آنها را از من. پس از آن گفت: خداوندا، اعانت فرما او را. اما اوّلی راست گفتاری است. خارج نشود از دهان تو دروغی هیچ‌گاه. و دوّمی پرهیزکاری است. و جرأت مکن بر خیانت هرگز. سوّم ترسناکی از خداوند است، چنانچه گویی او را می‌بینی. چهارم گریة بسیار از ترس خداوند است. بر پا می‌شود برای تو به‌هر قطره اشکی هزار خانه در بهشت. پنجم بخشیدن تو است مال و خونت را در راه دینت. ششم گرفتن طریقة من است در نماز و روزه و صدقه‌ام: امّا نماز پنجاه [و یک] رکعت، امّا روزه پس سه روز در ماه: پنجشنبه در اوّل، و چهارشنبه در وسط، و پنجشنبه در آخر آن، و اما صدقه به‌قدر طاقت خود تا آن‌که گویی اسراف کردم و حال آن‌که اسراف نکردی، و ملازم باش با نماز شب، [و ملازم [باش] با نماز شب، و ملازم باش با نماز شب.] و بر تو [باد] به نماز ظهر، و بر تو باد به‌نماز ظهر، و بر تو باد به‌نماز ظهر، و بر تو باد به‌خواندن قرآن در هر حال، و بر تو باد به‌بلند نمودن دست‌های خود را در نماز و برگرداندن آنها را، و بر تو باد به‌مسواک نمودن در نزد هر وضویی، و بر تو باد نیکویی‌های اخلاق، پس آن را ارتکاب کن، و بدی‌های اخلاق، پس از آنها دوری کن. پس اگر نکردی، ملامت مکن مگر خود را.
محمد بن مسلم می‌گوید: امام باقر علیه‌السلام فرمود: اگر مردم ثواب زیارت قبر حسین علیه‌السلام را می‌دانستند، از شوق و ذوق قالب تهى مى‌کردند و به‌خاطر حسرت‌ها نَفَس‌هایشان به‌شماره افتاده و قطع می‌شد. عرض کردم: در زیارت آن حضرت چه اجر و ثوابى است؟ حضرت فرمودند: کسى که از روى شوق و ذوق به‌زیارت آن حضرت برود خداوند متعال ثواب هزار حجّ (مستحبّی) و هزار عمرة قبول شده برایش مى‌نویسد و اجر و ثواب هزار شهید از شهداء بدر و اجر هزار روزه‌دار و ثواب هزار صدقة قبول شده و ثواب آزاد نمودن هزار بنده که در راه خدا آزاد شده باشند، برایش منظور مى‌شود و پیوسته در طول ایّام سال از هر آفتى که کمترین آن شیطان باشد، محفوظ مانده و خداوند متعال فرشتة سخاوتمندى را بر او موکّل کرده که وى را از جلو و پشت سر و راست و چپ و بالا و زیر قدم، نگهدارش باشد و اگر در بینِ سال فوت کرد، فرشتگانِ رحمتِ الهى بر بالینش حاضر شده و او را غسل داده و کفن نموده و برایش طلب آمرزش می‌کنند و این طلب آمرزش برای او تا تشییع او به‌سوی قبرش ادامه دارد، و تا جایی که چشمش کار می‌کند، در قبرش وسعت و گشایش ایجاد می‌شود و خداوند او را از فشار قبر و ترس از دو فرشتة منکر و نکیر در امان قرار می‌دهند، و برایش درى به‌بهشت گشوده و نامة اعمالش به‌دست راستش داده مى‌شود و در روز قیامت نورى به‌وى بخشیده مى‌شود که بین مغرب و مشرق از پرتو آن روشن مى‌گردد و منادى نداء مى‌کند: این کسى است که از روى شوق و ذوق حضرت امام حسین علیه‌السّلام را زیارت کرده است، پس در روز قیامت هیچ کس باقى نمى‌ماند مگر آن‌که آرزو مى‌کند که کاش او هم از زوّار حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السّلام مى‌بود!